اي حسين (سلام خداي تعالي بر تو باد) تو خود، درباره‌ي زندگي‌ات سخن بگو…حرف «ي» در نام جانبخش تو، همچون خال عنبر و عطر، در غنچه‌ي گلي خوشبو است و همچون مردمك چشم، انسان را مي‌خواند، براي ديدن عظمت تو، براي ديدن شكوه و جلال تو.اي «ي»! تو چه زيبا و گيرايي من احساس مي‌كنم كه «ي» در نام تو، يكي از جلوه‌هاي شكوه و زيبايي توست، كه تو را تصوير مي‌كند.من فريادش را مي‌شنوم كه مي‌گويد:نام تو آيا اسم تصغير است كه با عطر و عنبر خوشبو شده.اي فرزند پاكان!يا تو پاره و نيمي از پيكر برادرت امام حسن عليه‌السلام هستي و هماره با او همراه،اي حسرت آرزوهاي مشتاقان؟ يك روح در دو بدن، اي حسن (سلام خداي بزرگ بر تو باد) كه تو مكمل برادرت در شوق و شعف هستي.اما دريغ از رسالت…حق و حقيقت، آن را روشن و رخشان كرده…به هنگام غروب، سرخ گون است… ولي ذات آن، در كمال درخشش، صفا و يكرنگي، همچنان پابرجاست.بين آن دو، كماني است كه در يك سو آرامش و در سوي ديگر، رهايي و آزادگي است.و اين چنين است امام حسن عليه‌السلام كه با صداقت مي‌درخشد.و آن چنان است امام حسين عليه‌السلام كه با رگهاي خونين خود نورافشاني مي‌كند.و در دو چشم:در يكي صداقت و صفا.و در ديگري شكوه و عظمت آميخته به خون.آن آرمان به خواب مي‌رود و بيدار مي‌شود.و در عين بيداري، آرامش است و مدارا.و دريغ از مباهله راستي كداميك از شما در چشم ديگري با آرامش بيشتر به خواب مي‌رفت.تو در ديدگان جد بزرگوارت؟يا برادرت حسن عليه‌السلام، كه از تو بزرگتر است؟و دريغ از آن كساءكه در زير خود، آن دو جگر گوشه را كه در آغوش پر مهر پدر و مادر، همراه زمزمه‌هاي محبت‌آميز گرد آورده بود….و در آن دم، سروش غيب از بلنداي آسمان در رسيد : اي خاندان پيامبر عليهم‌السلام- اي اهل‌بيت-، خداي بزرگ چنين خواسته تا شما را از هر پليدي به دور دارد تا براي فرداها تكيه‌گاه انسان، پناهگاه و رهبر او باشيد. و دريغ از حق آرمان بزرگ آن را مي‌يابد.و پيامبر بزرگ به خاطر آن قيام مي‌كند، و مي‌گويد:اين امت من است. من به داشتن چنين امتي با ساير ملتها مباهله مي‌كنم.و اما تو، اي حسين!تو يك سوي مباهله‌اي…و ما،… هميشه مي‌پرسيم.آيا انقلاب در چشمان گيراي تو آتش گرفت؟ و چشمانت را مجروح و زخمي كرد؟آيا انقلاب در چشمانت به خواب رفت؟و در انتظار ساعتي از ساعتهاي زندگي بود،تا آن لحظه‌اي فرا رسد كه فداكاري قهرمانهاي پاكباخته را به تپش آورد و جامعه‌ي انسانها را بر روي زمين تحقق بخشد…..

به نماز می ایستم و پنج تکبیر می زنم بر دنیا و هر آنچه مرا از نوازش نسیم رحمتت دور می سازد. می خواهم حسن ختام میهمانی ات، ابتدای آشنایی تازه ام با تو باشد.
اکنون به مدد عبورم از باغ صیام، عطر گل های تازه عبودیّت را آن چنان در سر دارم که بیدارتر از همیشه، می بینمت. چه شیرین است طعم میوه های آسمانی تو، آن هنگام که دست بر قنوت نماز عید بر می داریم و تو را زمزمه می کنیم: «اَنْ تُدْخِلَنی فی کُلِّ خَیر…»
«دارد به خنده چشم جهان باز می شود یعنی که عید فطر تو آغاز می شود»

بوی رمضان به مشام می رسدمهدی جان نجوای نمناک تورامی شنوم


که آشنا هست باسرنوشت ترآب،عادت سبزدرخت وآبی آسمان.


درماه رمضان هرشب بهانه دلم راباگوشه ای نگاه به آیات سبزقرآن


فراموش می کنم.آری،هرزمان به من هدیه ای می دهد.هدیه


سبزاستجابت.هدیه سبزقبول.قرآن ای تکیه گاه وپناه زیباترین لحظه های

پرعصمت وپرشکوه تنهایی وخلوت من.ای ماه بندگی خدابدان روزی

تمام روزهایمان تمام می شود وآنگاه برای دیدن معبودمان بایدبگزاریم


آنچه راکه برداشته بودیم هرزمانکه روزه نگیرم دندانهایم تگرگ می


شود،سلولهایم نیزپیرترازتاریخ،جغرافیارابه نظاره ای تکراری می


ایستد.باران فرصتی هست تاآسمان بازمین دردودل کندوماه رمضان


فرصتی هست که مومن بامعبودش رازونیازکند.درهرسحرنورانی فقط


یک جمله رابرزبان جاری می کنم :((اللهم عجل الویک الفرج)).ماه


رمضان درپایان هرافطارروزه گرفتن رامشتاقم واگرنتوانم هیچ آسمانی


لایق پروازوهیچ خاکی ارزش مهرشدن ندارد.آری رمضان فراق تو


دردی استخوان سوز وناوک عشقت دلدوز.تلاوت قرآن درماه رمضان


ناب ترین لحظات هستی وزیباترین دقایق ادراک عارفانه وپیوندانسان


خاکی باملکوت اعلی است


معبودا:دوستت دارم نه آن سان که پرنده آسمان را بهاردرخت را،دوستت دارم نه آن


سان که ماهی دریا وخاک باران را((دوستت دارم آن سان که بندهای معبودش را))