صفحات: 1· 2

حضرت علی-علیه السلام- دروصیت نامه خود به فرزند بزرگوارش امام حسن مجتبی –علیه السلام- می فرمایند: زیاده روی در سرزنش آتش لجاجت رابرمی افروزد.

با، بدزبانی وخشونت نه تنها گمراهان هدایت نخواهد شد؛ بلکه پس از تخریب شخصیت وبی آبرو کردن فرد،اوکینه توزوخودخواه نیز می شود وچه بساوی را در پیمودن راه اخلاقی که در پیش گرفته است جسورتر می کند.

حضرت علی-علیه السلام- در هشداری به همگان می فرماید: در سرزنش ونکوهش زیاده روی مکن که موجب کینه توزی می شود. با سرزنش زیاد فرد خطاکار تصور می کند که دیگر اصلاح پذیر نیست ودیگران از او رو می گردانند. ازاین رو نه تنها خطاهای گذشته خودرا تکرار می کند. بلکه با نا امیدی به لغزش وانحراف خویش نیز می افزاید. پس برای نتیجه گرفتن از امر به معروف ونهی از منکر بایستی در انجام این دو فریضه مهم زیاده روی نکنیم.

دفتر فرهنگی مدرسه

فرازی از مناجات التائبین (مناجات خمس عشر ) امام سجاد علیه السلام

به صورت موضون

((الهی اَلبستَنی الخطایا ثوب مذلتی و جللنی التَباعد منک لباس مَسکنتی

و اَمات قلبی عظیم جنایتی فَاحیه بِتوبه منک یا املی وبغیتی ویا

 سولی ومَنیتی فوعزتک ما اجدُ لذنوبی سؤال غافرا و لا اری

لِکسری غیرک جابرا وقَد خضعت بالانابه الیک و عنوت بالاستکانه…))

بنام الله آن جان بخش جـــانها              صفـــای هر دل و نور روانها

خداوندی که رحمان و رحیم است        بموجودات هستی او کریم است

الهی از گنه من شرمسارم                 در این درگه دگر روئی ندارم

ببین شد جامه ذلت به جانم               چو شام تیره گردیده روانم

مرا سنگینی دوری ز جانان                 لباس مسکنت کردست برجان

دلم مرد از بزرگی جنایت                    مرا بنما به لطف خود حمایت

تو ای مطلوب من ای آرزویم                 تو ای نور امید و آبرویم

قسم بر عزتت ای داور من                 به مهر و رحمتت ای یاور من

که من را غیر تو بخشنده ای نیست     تو را هم همچو من شرمنده ای نیست

بجبران شکستم یاریم ده                  نجات از ذلت و از خواریم ده

بنور توبه اکنون در خضوعم                به دل بر درگهت اندر خشوعم

دو چشم از دیدن غیر تو بسته          به نزدت خوار و زارودل شکسته

اگر طردم کنی چون در گناهم           کجا روی آورم من بی پناهم

زکویت گر برانی این گدا را               به که بردارد او دست دعا را

الهی وای من از خجلت من             ز رسوائی وهم از ذلت من

ز بد کرداریم افسوس و صد آه           زکسب هر خطا استغفرالله

تو مرهم بر شکسته استخوانی        تو بخشنده گناه بندگانی

خداوندا ببخش از من گناهان           بده راهم به جمع عذر خواهان

ترحم کن به من روز مکافات             ز من بخشا تو عصیان و جنایات

مکن رسوا من شرمنده ات را           نگه دار آبروی بنده ات را

شدم رندانه در بزم ندامت                که آری رحمتم اندر قیامت

نسیم عفو تو جان زنده دارد             غمت بزم دلم پاینده دارد

بیفکن پرده بر جرم و خطایم             قبول خود نما نای و نوایم

چه باشد سایه رحمت الهی            بیندازی به عصیانم کمالی

عیوبم را به ابر لطف پوشان               زجام عشق خود کامم بنوشان

فراری بنده ات را در سحر گاه           گریزی نیست الا سوی الله

تو از دوزخ مرا یارب نگه دار               پناهم ده زخشمت ای مرا یار

اگر باشد پشیمانی ز عصیان           حقیقت توبه از جرم و گناهان

برگرفته از کتاب مناجات عارفان حاج حسین انصاریان