الـــــجمال ای عاشـــقان شبنم رسیـــــد

بـــــا مسیــــحای سحــــر مــــریـم رسد

رو به مشـــرق رو به آتـــش رو کنید

گـــــرد دف چـــون عارفان هوهو کنید

دف به مـــا شــــوق تلاطــــــم می دهد

مـــــا همــــه پیمانــــه او خم مـــی دهد

ای مــــلائک در رکـــاب کــف زنان!

مـــی روم تــــا مـــقدم تـــو دف زنـان

ایـــــن کــــه می آید خداونـــد من است

تـــــاج لـــب بر فرق لبخند مـــن است

ای گـــــــروه مــــؤمنان آمــــــد ز راه

مـــــــوکب حــــق،مـــــقدم پـــاک الــه

گیســـوانــــش لیلـــــة القـــــدر شمــــا

ابــــــروانش مطـــــلع البـــــــدر شــما

ای زمیــــن زیــن افتخار آگــــاه بـاش

خــــاک نعلیــــــن رســــول الله بـــاش

ســــــوفیـــان صــــفه ی دارالصــــفا!

ای مریـــضــــان طریـــقت! الشــــــفا

هــان نظــر بر شــوکت و جاهش کنید

نفــــس را قربـــانــی راهـــش کـــــنید

یـــــار مکتب نــــــاشناس مــاست این

غمــــزه آمـــوز مـــدرس هـــاست این

ای دل آیینــــه هـــــا مســـــرور تـــــو

مجــــلس مــــا را مــــدرس نـــور تـو

بـیـــــدلی خواهـــم که طنــــازی کـنـــد

بــــر رخـــت آیینـــه افـــرازی کــــند

احمــــــــدا! نـــــور خـــــــدا آورده ای

رو بـــــه خـــاکستــان مـــا آورده ای

احمــــــدا احـــرام مـا در کـــار توست

حـــــج مــــا آیینــــه ی دیــدار توست

احمـــــدا، اول تــوئـــی آخـــر تــوئـــی

شهـــــر بند بیــــکران را در تــوئـــی

تــو مدینه ی علمـــی و حیـــدر درسـت

پـــس کلیــــد دانــــش تو حیـــــدرسـت

گــر چه بر نــــور تـــو در وا می شود

اول از حیــــــدر تقـــاضـــا مــــی شود

احمــــــدا ذات تو و حیـــــدر یکیـســـت

شـــــهر بــا دروازه و بــا در یکیــست

مصطفی گر گل کند عطرش علی است

مصحف احمد به هر سطرش علی ست

منبع:شرجی آواز، احمد عزیزی

کرّوبیـــان ز غصـــه گریبــان زدنــد چاک

                        لاهوتیــان زسینه زدنــد آه سوزنــــاک

روحــانیـــان بماتم او جمله نوحه گــــر

                       یـــــا مهــجة الحقیقة اروحنـــا فـــــداک

از دود آه و ناله بـــود تیــــره ماه و مهر

                      وز داغ باغ لاله سمک سوخت تا سماک

نزدیک شد که خرمن هستی رود بباد

                     آنـــدم که رفت حـــاصل دوران بزیر خـــاک

از دیوان مرحوم حاج شیخ محمد حسین غروی اصفهانی معروف به(کمپانی)

حضرت امام موسی کاظم(علیه السلام) در سرزمینی به نام «ابوا» بین مکّه و مدینه ، در روز یکشنبه هفتم صفر در سال 128 هجری قمری متولد شد.

پدر گرانمایه اش امام صادق (علیه السلام) برای او ولیمه داد و سه روز مردم را اطعام نمود.

نام مادرش حمیده و کنیه آن حضرت «ابا ابراهیم»،«ابا علی»و«ابالحسن» می باشد.

آن حضرت در 24 یا 25 رجب به سال 186 و یا 188 در زندان هارون به دست«سِندی بن شاهک» ،زندانبان و مزدور هارون به شهادت رسید.

آن امام معصوم حدود نوزده تا بیست سال با پدر بزرگوارش زندگی کرد،و بعد از پدر، حدود 35 سال جهان اسلام را با درایت و شجاعت و کرامت ، امامت و رهبری کرد.⁽¹⁾

نقل کرده اند که امام کاظم(علیه السلام) سی و هفت فرزند داشت ،که بیست نفر آنان پسر و هفده نفرشان دختر بودند.

ویژگی های اخلاقی و رفتار انسانی او سرآمد همگان بود و فضائل عظیمی درباره ی او بیان کرده اند،که از جمله می توان گفت که آن امام بزرگوار ،حلیم و بردبار ، متواضع و فروتن،کریم و سخاوتمند، و نسبت به فقرا و محرومین بسیار مهربان و دلسوز بود،و شبها برای آنان لباس و غذا حمل می نمود.

با تمام مشکلات و محدودیت هایی که حکومت وقت برای آن امام ایجاد کرده بود ،با کوچکترین فرصتی که بدست می آورد،مردم را از چشمه های جوشان دانش خود برخوردار می کرد؛

در خلوتخانه ی دل خود با خدای محبوب خویش رفتاری چون بنده ای ذلیل و عاشق و دل خسته داشت؛

از خوف الهی،گاه آنچنان اشک می ریخت که محاسن شریفش پر اشک می شد.

أُنس خاصی با قرآن کریم داشت،به گونه ای که نقل کرده اند هر وقت قرآن تلاوت می نمود، با حزن واندوه قرآن می خواند و گریه می نمود و هر کس صدای قرآنش را می شنید به گریه می افتاد.⁽²⁾

پی نوشتها:

1- اعیان الشّیعه ،ج2، ص9.

2- اعیان الشّیعه ،ج2، ص9.

منبع:چشمه های معرفت، محمد تقی ناطقی.