حضرت امام موسی کاظم(علیه السلام) در سرزمینی به نام «ابوا» بین مکّه و مدینه ، در روز یکشنبه هفتم صفر در سال 128 هجری قمری متولد شد.

پدر گرانمایه اش امام صادق (علیه السلام) برای او ولیمه داد و سه روز مردم را اطعام نمود.

نام مادرش حمیده و کنیه آن حضرت «ابا ابراهیم»،«ابا علی»و«ابالحسن» می باشد.

آن حضرت در 24 یا 25 رجب به سال 186 و یا 188 در زندان هارون به دست«سِندی بن شاهک» ،زندانبان و مزدور هارون به شهادت رسید.

آن امام معصوم حدود نوزده تا بیست سال با پدر بزرگوارش زندگی کرد،و بعد از پدر، حدود 35 سال جهان اسلام را با درایت و شجاعت و کرامت ، امامت و رهبری کرد.⁽¹⁾

نقل کرده اند که امام کاظم(علیه السلام) سی و هفت فرزند داشت ،که بیست نفر آنان پسر و هفده نفرشان دختر بودند.

ویژگی های اخلاقی و رفتار انسانی او سرآمد همگان بود و فضائل عظیمی درباره ی او بیان کرده اند،که از جمله می توان گفت که آن امام بزرگوار ،حلیم و بردبار ، متواضع و فروتن،کریم و سخاوتمند، و نسبت به فقرا و محرومین بسیار مهربان و دلسوز بود،و شبها برای آنان لباس و غذا حمل می نمود.

با تمام مشکلات و محدودیت هایی که حکومت وقت برای آن امام ایجاد کرده بود ،با کوچکترین فرصتی که بدست می آورد،مردم را از چشمه های جوشان دانش خود برخوردار می کرد؛

در خلوتخانه ی دل خود با خدای محبوب خویش رفتاری چون بنده ای ذلیل و عاشق و دل خسته داشت؛

از خوف الهی،گاه آنچنان اشک می ریخت که محاسن شریفش پر اشک می شد.

أُنس خاصی با قرآن کریم داشت،به گونه ای که نقل کرده اند هر وقت قرآن تلاوت می نمود، با حزن واندوه قرآن می خواند و گریه می نمود و هر کس صدای قرآنش را می شنید به گریه می افتاد.⁽²⁾

پی نوشتها:

1- اعیان الشّیعه ،ج2، ص9.

2- اعیان الشّیعه ،ج2، ص9.

منبع:چشمه های معرفت، محمد تقی ناطقی.