روزی شهید خمری مهمان یکی از بستگان بود. دو نوع غذا سرسفره گذاشته بودند با دیدن غذاها ناراحت شدند و گفتند: ما شیعه ی مولاییم ونباید اسراف کنیم. یک نوع غذا کافی است.

بارها دیده بودیم که خرده های نان را از سفره جمع می کردند وخودشان می خوردند.

شهید احمد کاظمی

بارها در ملاقات های خصوصی ونشست وبرخاست های دوستانه ای که داشتیم و طبق عادت به ایشان می گفتیم: سردار! ایشان می گفت: « به من اگر همان برادر احمد بگویید بیشتر خوشحال می شوم » و توصیه می کردند که: «این القاب را در مراسم های رسمی استفاده کنید»

     بچه های رزمنده تعریف می کردند: آمده بودند تا از آقای خوری عکس و فیلم و مصاحبه تهیه کننند. اما هرچه اصرار می کردند او بیشتر امتناع می کرد واصرار دوستان هم بی نتیجه بود . ایشان هم در پاسخ چراهای اطرافیان فقط به روایتی از مولایش علی (علیه السلام) اکتفا می کردند که این جور کارها ارزش واهمیت سنگر نشینی وجهاد در راه خدا را از بین می برد و آدمی را مغرور می کند.

شهید محمد جواد فخار

هرگز حاضر به قبول پست ومقام نبود. همیشه در کنار فرمانده به عنوان همکار یا جانشین فعالیت می کرد. هرجا کاری  وجود داشت محمد جواد هم حاضر بود به قول بچه ها آچار فرانسه ی گردان بود.

لحظه ای که محمد جواد دعوت حضرت دوست را لبیک گقت، چیزی به جز یک پلاک از اوباقی نمانده بود. گمنامی آرزوی دیرینه اش بود.

به لطف خداوند متعال و عنایات ویژه اهل بیت علیهم السلام از این پس قصد داریم چندین مطلب کوتاه از زندگینامه شهدا را در وبلاگ قرار دهیم ، امیدواریم مورد پسند امام زمان (ارواحنا له الفداء) قرار گرفته و سرمشقی در زندگی ما باشد .

شهید مهدی باکری

در همان برخورد اول مجذوب چهره ی معصوم و برخورد محترمانه اش می شدند . موجی در چشمان نافذش بود که هر کسی را اسیر می کرد. با وجود اندوه دائمش خندان و بشاش بودند . همیشه آماده به خدمت و پر توان بود ، هرچند چشمانش حکایت از بی خوابی های طولانی داشت و یک فرمانده عارف و عامل بود . کهنه ترین لباس بسیجی را به تن می کرد و هروقت که مورد اعتراض قرار می گرفت تا یک دست لباس نو از انبار بردارد ، می گفت تا وقتی قابل استفاده است می پوشم …

طاهره عبدالملکی - معاون فرهنگی مدرسه