دو مرد، در کنار دریاچه ای مشغول ماهیگیری بودند. یکی از آنها ماهیگیر با تجربه و ماهری بود اما دیگری ماهیگیری نمی دانست.

هر بار که مرد با تجربه یک ماهی بزرگ می گرفت آنرا در ظرف یخی ای که در کنار دستش بود می انداخت، اما دیگری به محض گرفتن یک ماهی تازه بزرگ آنرا به دریاچه پرتاب می کرد.

ماهیگیر با تجربه، از اینکه می دید آن مرد چگونه ماهی ها را از دست می دهد بسیار متعجب بود. لذا پس از مدتی از او پرسید:

- چرا ماهی های به این بزرگی را به دریاچه پرت می کنی ؟
 - مرد جواب داد: آخر تابه ی من کوچک است!

گاهی ما نیز همانند این مرد، شانس های بزرگ، شغل های بزرگ، رویاهای بزرگ و فرصت های بزرگی که خداوند به ما ارزانی می دارد را قبول نمی کنیم. چون ایمانمان ضعیف است.

ما، به مردی که تنها نیازش، تهیه یک تابه ی بزرگتر بود می خندیم، اما نمی دانیم که تنها نیاز ما نیز، آنست که ایمانمان را افزایش دهیم.

خداوند هیچگاه چیزی را که شایسته آن نباشی به تو نمی دهد.

این بدان معناست که با اعتماد به نفس کامل، از آنچه خداوند بر سر راهت قرار می دهد استفاده کنی.
هیچ چیز برای خدا غیر ممکن نیست.

به یاد داشته باش به خدا نگو که چقدر مشکلاتت بزرگ است به مشکلات بگو که چقدر خدایت بزرگ است.

نعمت الهی هر اندازه بزرگتر بوده باشد،شکروسپاسگذاری بیشتری راایجاب می کند.معنای شکر کردن ذات اقدس الهی این نیست که مانند مردمان متملق وچرب زبان خودرابالفظ"شکر"و"سپاس"گردش بدهیم:بایداولا احساس شکروامتنان درقلب ماپیداشود وثانیا بایدتوجه داشته باشیم که کسی که ما می خواهیم شکر او را بجا آوریم ذات مقدس خداوند است که ازمخلوقات خود بی نیاز است:نه شکر زبانی ونه امتنان قلبی ما هیچ کدام نمی تواند سودی برای خداوند متعال داشته باشد.شکر واقعی یک نعمت به این است که مابدانیم وظیفه وتکلیفی که درموردآن نعمت وموهبت داریم چیست،همان وظیفه وهمان تکلیف رابجابیاوریم.وظیفه وتکلیف مانسبت به یک نعمت ازنعمتهای پروردگارچیزی جزاین نیست که خداوند طرزاستفاده صحیح ومعقول ازآن نعمت وموهبت راتحت عنوان(وظیفه) وبه نام (تکلیف)به ماآموختند.

مثلا یکی ازنعمتهای بزرگ پروردگارنسبت به ماآدمیان نعمت زبان ونطق وبیان است.حکما بیشترین ممیزانسان راازسایر جانداران همان نطق وبیان دانسته اند،زیراسخن گفتن انسان که ازروی فهم ودرک است بهترین مظهر ونیکوترین نماینده تعقل وفکراست.

درقرآن کریم می فرماید(خدای رحمان به موجب رحمانیت خودش انسان راآفریدوبه اونطق وبیان آموخت).به موجب همین قوه بیان است که آدمیان منویات ضمیر خودرابه یکدیگر می فهمانند وآنهاراازفکر خودواطلاع خود وحالت خود آگاه می سازند.به موجب همین قوه بیان است که علم ازفردی به فردی وازنسلی به نسلی منتقل می گردد.اگراین قوه نمی بود برای بشرزندگی اجتماعی مقدورنبود.

این نعمت بزرگ به نوبه خود شکری دارد.شکراین نعمت به این است که زبان وسیله حقیقت گویی وراستگویی باشد نه وسیله دروغ وخلاف گویی یاغیبت وتهمت وسخن چینی ودشنام گویی.این زبان راکه خداوند آفریده،برای این است که انسان آن راوسیله کشف حقیقت قراردهد نه وسیله پوشانیدن حقیقت،باید وسیله هدایت وراهنمایی مردمواقع شود نه وسیله ضلالت وگمراهی ونفاق ودورویی.

علی (ع) می فرمایدازجمله اموری که درسنت الهی ثابت است این است که هیچ عملی ازاعمال آدمی ولو آنکه زیادزحمت کشیده باشد قبول نمی شود مگر آنکه چند خصلت رانداشته ویااگرداشته توبه کرده باشد .یکی ازآنها شریک قراردادن برای خداست درعبادت وبندگی.

ادامه »

طلبه جوان و دختر فراری

شب طلبه جوانی به نام  محمد باقردر اتاق خوددر حوزه علمیه  مشغول مطالعه بود که به ناگاه دختری وارد اتاق او شد. در را بست و با انگشت به طلبه بیچاره اشاره کرد که سکوت کند و هیچ نگوید. دختر پرسید: شام چه داری ؟؟ طلبه آنچه را که حاضر کرده بود آورد و سپس دختر که شاهزاده بود و به خاطر اختلاف با زنان حرمسرا  خارج شده بود در گوشه‌ای از اتاق خوابید.
صبح که دختر از خواب بیدار شد و از اتاق خارج شد ماموران،شاهزاده خانم را همراه طلبه جوان نزد شاه بردند. شاه عصبانی پرسید چرا شب به ما اطلاع ندادی و ….

محمد باقر گفت : شاهزاده تهدید کرد که اگر به کسی خبر دهم مرا به دست جلاد خواهد داد. شاه دستور داد که تحقیق شود که آیا این جوان خطائی کرده یا نه؟ و بعد از تحقیق از محمد باقر پرسید چطور توانستی در برابر نفست مقاومت نمائی؟ محمد باقر 10 انگشت خود را نشان داد و شاه دید که تمام انگشتانش سوخته و … علت را پرسید. طلبه گفت : چون او به خواب رفت نفس اماره مرا وسوسه می نمود. هر بار که نفسم وسوسه می کرد یکی از انگشتان را بر روی شعله سوزان شمع می‌گذاشتم تا طعم آتش جهنم را بچشم و بالاخره از
سر شب تا صبح بدین وسیله با نفس مبارزه کردم و به فضل خدا ، شیطان نتوانست مرا از راه راست منحرف کند و ایمانم را بسوزاند.
شاه عباس از تقوا و پرهیز کاری او خوشش آمد و دستور داد همین شاهزاده را به عقد میر محمد باقر در آوردند و به او لقب میرداماد داد و امروزه تمام علم دوستان از وی به عظمت و نیکی یاد کرده و نام و یادش را گرامی می دارند. از مهمترین شاگردان وی می توان به ملا صدرا اشاره نمود.«نفس اماره به سوی بدیها امر می کند مگر در مواردی که پروردگار رحم کند(سوره یوسف آیه 53) انسانهایی که در چنین مواردی به خدا پناه می برند خداوند متعال آنها را از گزند نفس اماره حفظ می کند و به جایگاه ارزشمندی می رساند ».