قال علی (علیه السّلام): إنَّ لله شَراباً لأولیائه. إذا شَربِوا سَکِروا ، و إذا سَکِروا طَرِبوا، و إذا طَرِبوا طابوا، و إذا طابوا ذابوا، وإذا ذابوا خَلَصوا، و إذا خَلَصوا طَلَبوا ، و إذا طَلَبوا وَجَدوا ، و إذا وَجَدوا وَصَلوا، و إذا وَصَلوا اتَّصَلوا، و إذا اتَّصَلوا لا فَرقَ بَینَهُم و بَین حَبیبِهِم.

امیرالمؤمنین (علیه السّلام) فرمود: خداوند برای اولیاء خود شرابی دارد که چون بیاشامند، مست می­شوند؛ و چون مست شدند، به وجد و طرب می­آیند؛ و چون به طرب آمدند، از غلّ وغش پاک می­شوند؛ و چون پاک شدند، در محبت خدا ذوب می­شوند؛ و چون ذوب شدند،خالص می­شوند؛ و چون خالص شدند، ذات او را طلب می­کنند؛ و چون او را طلب کردند، او را می­یابند؛ و چون او را یافتند، با او جمع می­شوند؛ و چون جمع شدند، جدا نمی­شوند؛ و چون متصل شده و منقطع نشدند، فرقی میان آنها و محبوبشان باقی نمی­ماند.

منبع حدیث: جامع الاسرار، ص205.

از کتاب دلشده، تحلیلی بر احوالات عارف توحیدی مرحوم سید هاشم حداد