حسن آرام، و حسین آرام­تر. اما کدام اشک می­خواهد آتش دل زینب را فرونشاند؟ فرزندان علی به یاد دارند پرواز مادر را که در ساحت اندوه و اشک و ناله، دستان پدر آرامشان نمی­کرد و زینب جز به آوای گرم علی، رخت بربستن مادر را تاب نمی­آورد.

اما چگونه است اکنون و کدام دست و چه آوا باید، تا اندوه اشک و ناله را فرونشاند؟

اکنون قصه دل چاک چاک علی را فرق خونینش می­سراید و سرود بدرقۀ روح بزرگ علی در های های گریه­های یاران است.

فاطمه، همسر رنج دیده­ام! من می­آیم به سوی تو، همۀ تنهایی­ام را با تو بگریم.

من می­آیم تا در کنار رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلم) سالهای سکوت را شکوه کنم.

ناشناس کوچه­های کوفه، هرگز نخواهد آمد!

دیگر کوبه در خانه­های شما، آهنگ آمدنش را نخوااهد نواخت.

علی رفت با تمام عدلش، با تمام انفاقش، با تمام مهربانی­اش، با تمام نصیحت­های پدرانه­اش!

و علی (علیه السلام) امشب به دیدار خدا مشتاق تر است.

منبع: اشارات، ماهنامه ادبی مرکز پژوهش­های اسلامی صدا و سیما ، مهر 1382