الکافی – به نقل از ابو خدیجه از امام صادق (ع) چون فاطمه به حسین (ع)بار دار شد جبرئیل نزد پیامبر خدا آمد و گفت :بی گمان فاطمه به زودی پسری را به دنیا می آورد که امتت پس از تو او راخواهند کشت.

پیامبر به جبرئیل فرمود بر خدایم درود می فرستم اما من به فرزندی که امتم پس از من او را بکشند نیاز ندارم.

جبرئیل بالا رفت و سپس فرو آمد و گفت: ای محمد!خدایت بر تو سلام رساند و  تو را چنین مژده داد که امامت ،ولایت و وصایت را در نسل او قرار می دهد.

پیامبر فرمود راضی شدم .

سپس به فاطمه پیام داد که خداوند مرا به فرزندی مژده داده که از تو متولد میشود و امتم پس از من او را می کشند.

فاطمه (س) پیغام داد من به چنین فرزندی نیاز ندارم .

پیامبر به او پیام داد که خداوند امامت و ولایت و وصایت را در ذریه او قرار می دهد .

فاطمه (س) فرمود : راضی شدم.

اما فاطمه (س) از باردار شدن به او و وضع حمل او ناراحت بود.در دنیا نشده که مادری از به دنیا آمدن پسرش ناراحت باشد اما فاطمه از این رو ناراحت بود که می دانست او به زودی کشته خواهد شد.

پس از تولدش پیامبر او را در آغوش گرفت و گریست و فرمود: پس از من گروه ستمکار او را خواهند کشت ،خداوند شفاعتم را به آنها نرساند.

از طرفی پس از تولد او جبرئیل با هزار فرشته فرود آمد و تولد او را به پیامبر تبریک گفت.

فاطمه او را نزد پیامبر آورد و پیامبر او را حسین نام نهاد . الامالی – پیامبر روز هفتم سر امام حسن را تراشید و هم وزنش نقره مسکوک صدقه داد.یک قوچ سپید برای او عقیقه کرد و رانش را به قابله داد و بر سرش عطر مالید و فرمود: خون مالیدن بر سر سنّت جاهلی است .

برگرفته از کتاب دانشنامه امام حسین(ع) نوشته محمد ری شهری