بار الها! ای مهربان ترین مهربانان! از تو می خواهیم ولی امر خود وامام زمان ما را از پس پرده غیبت نجات بخشی.

خدایا! ما برادران یوسف نیستیم که امام خود را بیازاریم.ما جان خود را فدایش می کنیم.اگر او بیاید، ما وجودمان را سپر بلایش قرار می دهیم.

ای عزیز دل وای نور هستی! اگر برادران یوسف او را نمی خواستند؛ ما تو را از جان ودل خواهانیم تو عزیز ما وتمام هستی مایی وهستی ما بخاطر وجود توست دیگر نمی توانیم حتی لحظه ای فراقت را تحمل کنیم.پس چگونه می توانیم به رنج وآزارت رضایت دهیم؟

ای شمس رخشان عالم! آیا گناه ما از گناه برادران یوسف بزرگتر است؟ پس چرا لایق نیستیم وجود مقدست را در کنار خویش دریابیم واز خورشید محبت وعدالتت بهره بریم؟ گرچه اعتراف می کنیم که گنهکاریم ولی می دانیم که تو خود صفات الهی هستی وچون پروردگارت مهربانی واز مهربانی جز مهربانی شایسته نیست.

ما صبر انتظار را از ایوب آموخته ایم ویعقوب وار منتظر مهدی صاحب الزمان(عجل الله تعالی الشریف) نشسته ایم. نه نا امیدی به ما دست می دهد که نا امیدی صفات کافران است ونه سستی در انتظار.

ذره ذره وجودمان هر لحظه وهرجا او را می بیند واز فراق او شکوه می کند؛ زیرا وجود ما از اوست وما به واسطه او زنده ایم وروزی می خوریم.

ای ذخیره خدا در زمین وای دست خدا بر زمینیان! تا کی در رنج وفراقت صبر کنیم وسخنی نگوییم و تا کی در آتش هجرت بسوزیم وشکوه نکنیم؟

کاش می دانستیم پایان این هجر کجاست وسر منزل وصلت در کدام سرزمین است!

ای زیبا ترین امید وای سبزترین وصال! بدان که ما سر بر جاده های انتظارت گذاشته وتشنه وصالت هستیم.

بیا ای زلال چشمه ساران!

بیا دلهای شیفته ما چون کویری، تشنه باران بهاری توست

وهستی ما از آب زلال چشمه سار وجودت

اللهمَّ عجّل لولیک الفرجَ

اللهمَّ عجّل لولیک الفرجَ

اللهمَّ عجّل لولیک الفرجَ

یعقوب می دانست که کم کم به هجران عزیزترین فرزندش مبتلا می شود.هجرانی دردناک و جانسوز.هجرانی که در آن صبر بسیار می باید. البته آغاز این هجران آغاز انتظار نیز هست.اینک ما نیز در انتظار یگانه گل خوشبوی عالم وجود هستیم.منتظر کسی که خدا هم آمدنش را به انتظار نشسته است.ای انتظار!ما آنقدر منتظر میمانیم که تو از انتظارمان خسته شوی.

امام باقر(علیه السلام)فرمود:

«العارفُ مِنکُم هذا الامر المنتظرُ له المُحتَسبُ فیهِ الخَیر کمن جاهد والله مع قائم آل محمد(عجل الله تعالی فرجه الشریف)بسیفة»

«کسی که در زمان غیبت،امام زمان خود(عجل الله تعالی فرجه الشریف)را با معرفت قلبی بشناسد و انتظار ظهورش را جزء برنامه زندگی خویش قرار دهد و از این رو خود را وادار به انجام خوبیها کند؛به خدا قسم مانند کسی است که به همراه قائم(عجل الله تعالی فرجه الشریف)با شمشیرش جهاد نموده باشد»

به راستی چه چیز ما را به هجران عزیزترین ومحبوب ترین فرد عالم مبتلا نمود وفراق یوسف زهرا(عجل الله تعالی فرجه الشریف)را باعث شد؟ یوسفی که اگر تمام ذرات عالم چون یوسف کنعان شوند، بازهم به مصدر و حقیقت آن گل سرسبد هستی نخواهد رسید.

آیا می دانید چه کسی ما را در غم واندوه نشاند؟ همان کسانی که پیکر پاک ومطهر رسول خدا(صلی الله علیه وآله وسلم) را بر زمین نهاده و سقیفه تشکیل دادند و پایه اسلام را از همان جا متزلزل نمودند همان ها که مصدر جهل بودند وموجب به شهادت رسیدن اهل بیت(علیهم السلام) شدند واینک امام زمان(عجل الله تعالی فرجه الشریف) ما را نیز در پس پرده غیبت نهادند.

اما دلخوشیم که او روزی می آید واین مصادر جهل را مجدداً زنده گردانیده واز آنان انتقام می گیرد.

اینک با چشمانی اشکبار به ساحت مقدسش عرض می کنیم:

ای صفای دل!

«… تا کی در جستجوی تو سرگردان باشیم؟ وچگونه با تو راز دل بگوئیم؟…چه سخت است که من در هجر تو اشک ریزم وببینم که خلق تو را رها کرده اند…آیا کسی هست مرا در گریستن ونالیدن یاری کند وآیا ناله کننده وبی تاب شده ای هست که با او در خلوت تنهایی ودر گریه وزاری همراه شوم؟…»        

تو را با تمام انتظارم جستجو کردم

کدامین جاده امشب می گذارد سر به پای تو