رود يك سر ناله مرغ هواست

                                              روز تاريك است و عالم نينواست

پاسبان چادر احساس نيست

                                              در كنار خيمه ها عباس نيست

رفته تا از شط خون آب آورد

                                              جرعه اي از اشك مهتاب آورد

مثل جسمي در پي جان منتظر

                                              خيمه ها باز  است و  طفلان منتظر

اشك تنها قطره هاي آبشان

                                              قتل عام تشنگي ها  خواهش است

روح مريم عطـــر پاك ياس بود

                                              عمه زينب پس عمو عباس كو

اي عطش داران نفس  ما تشنه ايم

                                              اي فرات بي طرف ما تشنه ايم

دور تر نزديك ساحل هم همست

                                              چشم طفلان مثل نهر علقمست

آسمان از ابر محـــزون می چکد

                                              مثل مشک پاره ای خون می چکد

آه ،مژگان جنون ،خونخواره شد

                                              مشک بغض اهل غیرت پاره شد

میشود بــــرق تجلی رعد از این

                                              قطع شو ای دست غیرت بعد از این

عشق عباس است و عالم مشك او

                                              چشمــــه يعني ابروي اشـــك او

گر ز مژگان در نمی غلطید اشک

                                              بی گمان از اشک پر می گشت مشک

عاشق آن باشد که اشکی آورد

                                              از لب احساس مشکی آورد

وه چه تیری در پر عشق اوفتاد

                                              دست عشق از پیکر عشق اوفتاد

ای فلک دست فتوت را ببین

                                              روزگـــــــــــار بی مروت را ببین

عرش  من روي زمين افتاده است

                                              حيدر ثاني زِ زين افتاده است

آه پشت عشق پشت زين شكست

                                              زين مصيبت پشت شاه دين شكست

مثل بغضي در گلــو  آمد حسين

                                              يا اخــــا عباس گو آمــــد حسين

آمدم سويت  اخا  جان آمدم

                                              دست هايت را به قربان آمدم

آه آه ای نیـــزه پایت بشکند

                                              آی خنجر دستهایت بشکند

قطع شد دست علمدار رشيد

                                              چون كنم از دست تو قطع امید

مغز را از پوست کندن مشکل است

                                              قطع دست از دوست کردن مشکل است

ای برادر ثلمه در دین شد بیا

                                              دستهای عشق خونین شد بیا

آه دیگـــر پرده بر یکســــــو فتاد

                                              دست عشقست این که از بازو فتاد

وه چه ظلمی نیزه داران می کنند

                                              عاشقی را نیزه باران می کنند

عشق را یک لحظه دیگر ببین

                                              تیر در تیرست و پر در پر ببین

مشک اینجا چیست غیر از اشک خود

                                              پارگی های دل است این مشک خود

زخم تیغ عشق چون کاری شود

                                              آب خون از مشک تن جاری شود

عشق چون دریاست ما مثل سبو

                                              دجلـــــــه ای داریم دائم روبرو

لحظه ای پستان دریا را مدوش

                                              دجله شو در تشنگی اما منوش

بحر عالم بستر دشت تف است

                                              آبهای این جهانی از کف است

تو ســــراب آب را باور مکــــن

                                              از کف این بی وفا لب تر مکن

آب مشک پاره مـــــا را ببین

                                              بیوفـــــائی های دنیـــا را ببین

این فلک چون تیر از جا می پرد

                                              مشک های عاشقان را می درد

باز مظلـــــــــومیت حیدر ببین

                                              یک ابالفضل است و یک لشکر ببین

اندک اندک تیر باران می شود

                                             آسمان گرد سواران می شود

لعنت دریا به ذات تشنگی

                                             صد کویر آمد صفات تشنگی

کاش می شد تشنگی را کوزه را کرد

                                             وز عطش افطار شام روزه کرد

کاش همت زین دو چندان داشتم

                                            مشک عالم را به دندان داشتم

بارگـــــاه بایزید است این چمن
                                                    قلب سرخ یک شهید است این چمن
باغ سرخی در مه خون ناپدید
                                                     زیر هر سَروش ابالفضلی شهیـــــد
بر زمین این زخم عینی را ببین
                                                     لاله داغ حسینــــــــــی را ببیـــــن
بوستان را شور و شینی کرده گل
                                                     روی هر شاخی حسینی کرده گل
چون حسین لاله خونین شد پرش
                                                     ابر می‌گـــرید چو زینب بر ســـرش
در چمن از فرط داغ افروختن
                                                     کربلا شــــــد لاله‌زار سوختــــــن
کوه دست رعد بر سر می‌زند
                                                     برق بر طبل صنـــــــوبر مــــی‌زند

سوگ‌وار لالة صحــــراست ابر
                                                     چشم باران‌خورده زهراست ابر
آن قدیما دوستی الماس بود
                                                     دست، دست حضرت عباس بود
عشق، یعنی عشق اشکی بیش نیست
                                                     وین دل صد‌پاره مشکی بیش نیست
روح اگر نوح است پس تن کشتی است
                                                     معنی در هم شکستن کشتی است
مثل سوزن، سوز یک آخ است عشق
                                                     از درون سوراخ‌سوراخ است عشق
زخم یک تیغ ست این ســـــر باختن
                                                     این‌قدر هم نیست جان درباختن
مثل یک دامــــــان گل از در می‌روی
                                                     صـــــاف تا آغوش دلبـــــر می‌روی
جان جدا، جانان جدا، رذلی‌ست این
                                                      یک دل و یک جان، ابالفضلی‌ست این
خیز تا از این دو شق یک شق شویم
                                                     حضرت‌عبـــاسی بیا عــاشق شویم
این‌که قدر عشق بشناسی خوش است
                                                     عاشقی هم حضرت‌عباسی خوش است
تو به قـــــــــــربان قدوم دلبــــــرت
                                                     حضرت‌عباسی چه داری جز سرت؟
تو چه قولی مست دادی با خدا
                                                     مرد مؤمن! دست دادی با خـــــدا
این جنون این عرصه‌های حیرتت
                                                     حضرت عبــــــــاس یعنی غیـــرتت
عاشقی نه علم و نه فضل و فن است
                                                     این ابالفضلی ز خود دل کندن است
پس به ناموس شهادت پاس باش
                                                     هر حــــــرم را حضرت عبـــاس باش
دجله اینجـا درحقیقت تشنگی‌ست
                                                     هم طریقت هم شریعت تشنگی‌ست
آخرت هم مثل دنیا ملقمـــــه‌ست
                                                     امتحــــــان عاشقان در علقمـــه‌ست
بر بلا آغــــــــــوش می‌باید گرفت
                                                     این علم را دوش می‌باید گــــرفت
راه هــــر قوطی ز عطارش بپرس
                                                     عشق علم ست از علم‌دارش بپرس
                         لالة احســـاس در هر عاشقی‌ست
                        یک رگ از عباس در هر عاشقی‌ست

شاه ناگه کشتی تشویش شد
                                                   غرق بحر گفتگو با خویش شـد
یاد طفلان یاد زینب یک طرف
                                                   یاد شاه تشنه ،مشرب یک طرف
آه ای اشک آتش ما را مبر
                                                   آبروی تشنگـــــی ها را مبـــر
او نه از ساغر نه از خم نوشیده است
                                                   از سقاهم ربهم نوشیده است
کاش می شد اشک خود را آب کرد
                                                   کودکان گریه را سیــــــراب کرد
کاش می شد دیده من جامشان
                                                   اشک خود می ریختم در کامشان
ای فلک مرغــــان کوثر تشنه اند
                                                   پردگی هــــــای پیمبر تشنه اند
نعش اکبر چاک چاک افتاده است
                                                   زینب کبری به خاک افتاده است
نیست بر این زخم کاری التیام
                                                   زینب آمد مو پریشـــان از خیام
ای دل زهــــــرا پریشان از غمت
                                                   تسلیت یا ابن الحسن در ماتمت
شد پریشان گیسوی بی بی بیا
                                                   پرده افتـــــــاد از حرم مهدی بیا
مو پریشــــان می رود شبه بتول
                                                   لحظه سختی است بر آل رسول
ای فلک داغ دل دین است این
                                                   شیون ناموس یاسین است این
شیون زینب پر از داغ دل است
                                                   قلب عالم مثل مرغ بسمل است
می رود نالان و بر سر می زند
                                                   مثــــل مرغ عشق پر پر می زند
ماه گویی در مغاک افتاده است
                                                   دختر کوثر به خاک افتاده است
گودی تن قتلگاه جان شده ست
                                                   جسم محبوب خدا عریان شده ست

هر چه در دارد شهادت سفته است

                                                   هرچه مظلومیت اینجا خفته است
مرد حق یک جان ندارد بیشتر
                                                   عشق از این امکان ندارد بیشتر
سر جدا پیکر جدا افتاده است
                                                   بر زمین نعش خدا افتاده است
درنگر اشک خدا چون می چکد
                                                   از گلوگاه جهان خون می چکد
عشق شیون می کند روی تنت
                                                    یوسف زهرا چه شـــد پیراهنت