گفت شط ای شه صفا آورده ای

بـــــوی آل مصطفـــی آورده ای

از رخ مـــــاهت نقــاب انداختی

وین نکویی را در آب انداختـــی

جان فـــــدایت برکه پای تـــوام

قطـــــره محروم لبهـــــای توام

برکه ام من ناله ام را گـوش کن

قطــــره ای بهر تبرک نوش کن

از مــن آبی عترت کوثر نخـــورد

قطره ای از من علی اصغر نخورد

برکه ام من برکه لب تشنــه ام

زاتش لبهــــــای زینب تشنه ام

آه ای عبــــــاس بذل آب کــــن

وین شط لب تشنه را سیراب کن

گفت من با دوست پیمان کرده ام

دست خود را فدیه آن کــــرده ام

آمــــــــدم از بهــــــر آب آوردنی

امر مولا نیست لب تر کـــــردنی

امر مولا گرچه رفع تشنگی است

چاره عشاق دفع تشنگی است

وای از این لفظ ز معنی کرده جوش

تشنگی را رفع کن یعنی منـــوش

هین هـــــوس را دفع کردن بایدت

تشنگــــی را رفع کــــــردن بایدت

در عطش اولی تر از من بد حسین

چون بنوشم بی مراد خود حسین

گر چه من در تشنگی زو سر نیم

از علی اصغــــــرش کمتــــــر نیم

من نمی نوشم ز تو جان حسین

برکه من چیست چشمان حسین

یعنی ای دنیا تو قـــــابل نیستی

با کف آبی مقـــــابل نیستـــــی

پس شغالان بنی سفیـــان رمید

وز افق مـــــاه بنی هاشم دمید

از شمال عشق تا عــرش جنوب

روی دریا لکـــــه سرخ غــــــروب

ناله ای بر مـــــرکب دل می رود

وه چه دریایی به ساحل می رود

معــــدن دل چشمه بذلست این

ای ابــورذلان ابــــو فضلست این

می رود ماه بنی هاشم به راه

                                                     جسم غرق آهن و جان غرق آه

آتش طفلان کبابش کرده است

                                                     مویه مانند ربابش کـــرده است

الامان از تشنگی های فراق

                                                     باید آبی زد به روی اشتیــــاق

روز روشن در نگاهش چون شب است

                                                     وقت دل کندن ز زلف زینب است

سهم من جانی ست قربان حسین

                                                     زینبا جـــــان تو و جان حسین

رفت سوی برکه و برگشت زود

                                                     عاشقی یک آب خوردن هم نبود

خون مرکب می شود دستت قلم

                                                     عاشقی اینجاست زیر این علم

حرف دریا تشنه مردن بوده است

                                                     عشق مثل آب خوردن بوده است

لحظه های اوج زیبائیست این

                                                     تشنه و دریا تماشائی ست این

مشکی از دل مشکی از خون می برد

                                                      این الم را با علم چون می برد

ای صلاه تشنگی اینست ظهر

                                                     چون برد او این عطش را سر به مهر

ای به جسم مرده احساس جان

                                                     مرحبــا بر همتت عبـــــاس جان

بحر مثل قطره ای شد بر لبت

                                                     وا نشد لبهای عالی مشربت

دست عاشق را چه باک از دشنه است

                                                     تشنه ام من تا حسینم تشنه است

صاف صافم مثل جان صوفیان

                                                      دست عباسم نه دست کوفیان

من شهید لاله صحرائی ام

                                                     دجله یعنی این دل دریایی ام

نمی دانم بگویم یا نه؟

کاش بودم و از زلال چشمه سار غدیر جرعه ای نوش می کردم.

نه…نه…

مگر نه اینکه عده ای بودند وگرمای آن روز را چشیدند.

ولی با آتش کین دروازه گلستان ولایت را به آتش کشیدند؟

مگر دستان خیبر ستیز را در دستان عرش ندیده بودند؟

که عالمی را به کوچه ها کشیدند

آه دلم میسوزد برای چادری که در تنگناهای کوچه های تاریک و تیغ زده بر روی ریگ های داغ کشیده می شد.

نه برای خودم میسوزد

که زهرا (س)کوچه های شهر را به دنبال عشق به سرعت نور طی کرد وما اندر خم پس کوچه یک سوالیم که برویم یا نه؟

با خود می گویم …

«به کجا چنین شتابان »زهرا جان؟

مگر فراسوی کوچه ها چه می بینی ؟

نمی دانم…؟!

شاید سقیفه بود ودستان بسته و علی (ع) بود ،چاه اشک و آه .

نه؟!شایدم تنهایی بود ،حسن (ع)بود زهروجام

نه…آتش بود!دو پاره آتش بود،سوزنده تر

گویا کربلا بود و حسین(ع)و شایدم زینب وناله های خرابه شام

آری اینجا بود که شنیدم یکی در گوشم گفت

«یکی با فرق زخمی توی محراب –یکی غرق به خون لب تشنه آب

بعد از این هیاهو و ناله و اشک و آه

هوا آرام شد…آرامشی بعد از طوفان

هوا سرد است و تاریک

از آرامش و سکوت و تاریکی می ترسم

نوری نیست

نه هست ،تاریکی و سرما کورمان کرده

گویا نور را زندانی کرده اند.

زهرا همچنان می دوید

شاید در آن دور دست ها

کسی منتظر بود ؟

نمی دانم؟

شاید کسی خیلی غریب بود و تنها با چندین زخم

شاید می رود مرهمی باشد بر زخم هایی به جا مانده از تاریخ کوچه های روزهای سقیفه

ما که نفهمیدیم از چه اینگونه میروی ؟

شاید تاریخ دوباره تکرار می شود .

می روی التیامی باشی بر کهنه زخم هایی که تازه می شوند؟

شاید تازه فهمیدم می روی تا جلوی تکرار سقیفه و کربلا و زندانهای سامرا را بگیری .  

 مطلب ازخانم  فاطمه بیات طلبه پایه پنجم