تکلم فرات
گفت شط ای شه صفا آورده ای
بـــــوی آل مصطفـــی آورده ای
از رخ مـــــاهت نقــاب انداختی
وین نکویی را در آب انداختـــی
جان فـــــدایت برکه پای تـــوام
قطـــــره محروم لبهـــــای توام
برکه ام من ناله ام را گـوش کن
قطــــره ای بهر تبرک نوش کن
از مــن آبی عترت کوثر نخـــورد
قطره ای از من علی اصغر نخورد
برکه ام من برکه لب تشنــه ام
زاتش لبهــــــای زینب تشنه ام
آه ای عبــــــاس بذل آب کــــن
وین شط لب تشنه را سیراب کن
گفت من با دوست پیمان کرده ام
دست خود را فدیه آن کــــرده ام
آمــــــــدم از بهــــــر آب آوردنی
امر مولا نیست لب تر کـــــردنی
امر مولا گرچه رفع تشنگی است
چاره عشاق دفع تشنگی است
وای از این لفظ ز معنی کرده جوش
تشنگی را رفع کن یعنی منـــوش
هین هـــــوس را دفع کردن بایدت
تشنگــــی را رفع کــــــردن بایدت
در عطش اولی تر از من بد حسین
چون بنوشم بی مراد خود حسین
گر چه من در تشنگی زو سر نیم
از علی اصغــــــرش کمتــــــر نیم
من نمی نوشم ز تو جان حسین
برکه من چیست چشمان حسین
یعنی ای دنیا تو قـــــابل نیستی
با کف آبی مقـــــابل نیستـــــی
پس شغالان بنی سفیـــان رمید
وز افق مـــــاه بنی هاشم دمید
از شمال عشق تا عــرش جنوب
روی دریا لکـــــه سرخ غــــــروب
ناله ای بر مـــــرکب دل می رود
وه چه دریایی به ساحل می رود
معــــدن دل چشمه بذلست این
ای ابــورذلان ابــــو فضلست این