از زید بن علی بن الحسین (علیه السلام) مروی است که گفت: شنیدم پدرم امام سجاد (علیه السلام) در شب 27 ماه رمضان از اول شب تا آخر آن عرض می کرد:

اللهم ارزقنی التجافی من دار الغرور و الانابة الی دارِ الخلود و الاستعداد لِلمَوت قبل حُلُول الفَوتِ.

بارالها ! مرا روزی کن از دار فریب (دنیا) کناره کنم و به دار جاوید رو نمایم و روزی من گردان که برای مرگ، پیش از اینکه اجل فرا رسد مهیا باشم

خدا کند که قدرِ قدر، در لابه لای آمد و شدهای روزمرۀ ماه خدا گم نشود که این شب تقدیر یگانه است و بی تکرار. حیف و صد حیف اگر ثانیه­های طلایی این شام زرّین در چین و چروک عافیت طلبی به خواب غفلت بگذرد! شاید این قدر آخرین من و تو باشد و کاغذ سرنوشتمان تا قدر سالی دیگر کفاف نکند.

بدا! اگر این شب سپید، آغازی برای پایان غصه­هامان نشود و ذره­های مقدس آن، به لهو و لعب آسوده بگذرد و حباب شود.

خوشا آنان که از دست خدای این شب خجسته، برات آزادی، از لهیب شعله­های خود ساخته می­گیرند.

خوشا آنان که امشب با تسبیح صد دانه نماز، فانوس دعا را روشن می­کنند و تا آن سوی ابرها صعود می­نمایند.

خوشا آنان که در شام نزول یکباره وحی از آسمان غیب، رفیق اهالی ماورا می­شوند و فرشتگان رحمت خدا را بر سفرۀ قنوت خویش می­خوانند.

منبع: اشارات، ماهنامه ادبی مرکز پژوهش­های اسلامی صدا و سیما ، مهر 1382

حسن آرام، و حسین آرام­تر. اما کدام اشک می­خواهد آتش دل زینب را فرونشاند؟ فرزندان علی به یاد دارند پرواز مادر را که در ساحت اندوه و اشک و ناله، دستان پدر آرامشان نمی­کرد و زینب جز به آوای گرم علی، رخت بربستن مادر را تاب نمی­آورد.

اما چگونه است اکنون و کدام دست و چه آوا باید، تا اندوه اشک و ناله را فرونشاند؟

اکنون قصه دل چاک چاک علی را فرق خونینش می­سراید و سرود بدرقۀ روح بزرگ علی در های های گریه­های یاران است.

فاطمه، همسر رنج دیده­ام! من می­آیم به سوی تو، همۀ تنهایی­ام را با تو بگریم.

من می­آیم تا در کنار رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلم) سالهای سکوت را شکوه کنم.

ناشناس کوچه­های کوفه، هرگز نخواهد آمد!

دیگر کوبه در خانه­های شما، آهنگ آمدنش را نخوااهد نواخت.

علی رفت با تمام عدلش، با تمام انفاقش، با تمام مهربانی­اش، با تمام نصیحت­های پدرانه­اش!

و علی (علیه السلام) امشب به دیدار خدا مشتاق تر است.

منبع: اشارات، ماهنامه ادبی مرکز پژوهش­های اسلامی صدا و سیما ، مهر 1382