خدا کند که قدرِ قدر، در لابه لای آمد و شدهای روزمرۀ ماه خدا گم نشود که این شب تقدیر یگانه است و بی تکرار. حیف و صد حیف اگر ثانیه­های طلایی این شام زرّین در چین و چروک عافیت طلبی به خواب غفلت بگذرد! شاید این قدر آخرین من و تو باشد و کاغذ سرنوشتمان تا قدر سالی دیگر کفاف نکند.

بدا! اگر این شب سپید، آغازی برای پایان غصه­هامان نشود و ذره­های مقدس آن، به لهو و لعب آسوده بگذرد و حباب شود.

خوشا آنان که از دست خدای این شب خجسته، برات آزادی، از لهیب شعله­های خود ساخته می­گیرند.

خوشا آنان که امشب با تسبیح صد دانه نماز، فانوس دعا را روشن می­کنند و تا آن سوی ابرها صعود می­نمایند.

خوشا آنان که در شام نزول یکباره وحی از آسمان غیب، رفیق اهالی ماورا می­شوند و فرشتگان رحمت خدا را بر سفرۀ قنوت خویش می­خوانند.

منبع: اشارات، ماهنامه ادبی مرکز پژوهش­های اسلامی صدا و سیما ، مهر 1382