مصحف تو را پیش رو می­ گشایم.

تو را بحق اسماء جلاله ­ات. تو را به حق کرامتی که سابقه آن را بر روح و جانم نمایانده ­ای، تو را به حق عنایتی که در سایه سار آن، سالهاست ریزه خوار سفرۀ نعمتت بوده ­­ام، بر من ببخش همۀ نافرمانی­ هایم را ای خوب بی­ همتا!

زیر سایه کلماتت. زیر سایه کتاب مقدست نشسته ­ام. بِکَ یا الله، بِکَ یا الله.

تو را به نام تو می­ خوانم. یا مَن لَهُ الاَسماءُ الحُسنی!

از شعله ­های عذابت بیم دارم. یا مَن اِلَیهِ یَهرَبُ الخائفُون!

بنده شرمسارت را بپذیر. یا مَن اِلَیهِ یَفزَعُ المَدینُون.

با تمام اشتیاقم به سویت آمده ­ام.سرمایه ­ام محبتی است که به عالم نمی­ دهم . یا مَن بِه یَفتَخِرُ المحِبُّون

تمام حرفهایم مسجع شده ­اند. الغوث الغوث خَلِّصنا مِنَ النّارِ یا رب.

این شب­های تا سحر روشن را به هیچ شب و روز و ساعتی نمی­ دهم.لَیلةُ القَدرِ خَیرٌ مِن اَلفِ شَهرٍ.

بر چشم ­هایم نور بصیرت ارزانی دار. یا اَبصَرَ مِن کُلِّ بَصیرٍ.

منبع: اشارات، ماهنامه ادبی مرکز پژوهش­های اسلامی صدا و سیما ، مهر 1382

ای مرد نمایان نامرد! ای کودک صفتان بی­خرد که عقل­های شما به عروسان پرده نشین شباهت دارد! چقدر دوست داشتم که شما را هرگز نمی­دیدم و هرگز نمی­شناختم! شناسایی شما - سوگند به خدا – که جز پشیمانی حاصلی نداشت، و اندوهی غم بار سرانجام آن شد. خدا شما را بکشد که دل من از دست شما پر خون، و سینه­ام از خشم شما مالامال است! کاسه­های غم و اندوه را، جُرعه جُرعه به من نوشاندید، و با نافرمانی و ذلّت پذیری، رأی و تدبیر مرا تباه کردید، تا آنجا که قریش در حق من  گفت:«بی تردید پسر ابی طالب مردی دلیر است، ولی دانش نظامی ندارد».

خدا پدرشان را مزد دهد⁽¹⁾، آیا یکی از شما تجربه­های جنگی سخت و دشوار مرا دارید؟ یا در پیکار توانست از من پیشی بگیرد؟ هنوز بیست سال نداشتم، که در میدان نبرد حاضر بودم، هم اکنون که از شصت سال گذشته­ام. امّا دریغ، آن کس که فرمانش اجرا نکنند، رأیی نخواهد داشت.

پی نوشت:

1- جمله دعائیّه است، که گاه در نکوهش و کنایه زدن به کار می­رود.

منبع:نهج البلاغه ، محمد دشتی،( قسمتی از ترجمه خطبه 27)

در شرایطی قرار دارم که اگر سخن بگویم، می­گویند بر حکومت حریص است، و اگر خاموش باشم، می­گویند از مرگ می­ترسد!! هرگز! من و ترس از مرگ؟! پس از آن همه جنگ­ها و حوادث ناگوار؟! سوگند به خدا! اُنس و علاقه فرزند ابیطالب به مرگ در راه خدا، از علاقۀ طفل به پستان مادر بیشتر است!. این که سکوت برگزیدم، از علوم و حوادث پنهانی آگاهی دارم که اگر بازگویم مضطرب می­گردید، چون لرزیدن ریسمان در چاه عمیق!.

منبع: نهج البلاغه ، محمد دشتی،( قسمتی از ترجمه خطبه 5)