ای مرد نمایان نامرد! ای کودک صفتان بی­خرد که عقل­های شما به عروسان پرده نشین شباهت دارد! چقدر دوست داشتم که شما را هرگز نمی­دیدم و هرگز نمی­شناختم! شناسایی شما - سوگند به خدا – که جز پشیمانی حاصلی نداشت، و اندوهی غم بار سرانجام آن شد. خدا شما را بکشد که دل من از دست شما پر خون، و سینه­ام از خشم شما مالامال است! کاسه­های غم و اندوه را، جُرعه جُرعه به من نوشاندید، و با نافرمانی و ذلّت پذیری، رأی و تدبیر مرا تباه کردید، تا آنجا که قریش در حق من  گفت:«بی تردید پسر ابی طالب مردی دلیر است، ولی دانش نظامی ندارد».

خدا پدرشان را مزد دهد⁽¹⁾، آیا یکی از شما تجربه­های جنگی سخت و دشوار مرا دارید؟ یا در پیکار توانست از من پیشی بگیرد؟ هنوز بیست سال نداشتم، که در میدان نبرد حاضر بودم، هم اکنون که از شصت سال گذشته­ام. امّا دریغ، آن کس که فرمانش اجرا نکنند، رأیی نخواهد داشت.

پی نوشت:

1- جمله دعائیّه است، که گاه در نکوهش و کنایه زدن به کار می­رود.

منبع:نهج البلاغه ، محمد دشتی،( قسمتی از ترجمه خطبه 27)