قال علی (علیه السّلام): إنَّ لله شَراباً لأولیائه. إذا شَربِوا سَکِروا ، و إذا سَکِروا طَرِبوا، و إذا طَرِبوا طابوا، و إذا طابوا ذابوا، وإذا ذابوا خَلَصوا، و إذا خَلَصوا طَلَبوا ، و إذا طَلَبوا وَجَدوا ، و إذا وَجَدوا وَصَلوا، و إذا وَصَلوا اتَّصَلوا، و إذا اتَّصَلوا لا فَرقَ بَینَهُم و بَین حَبیبِهِم.

امیرالمؤمنین (علیه السّلام) فرمود: خداوند برای اولیاء خود شرابی دارد که چون بیاشامند، مست می­شوند؛ و چون مست شدند، به وجد و طرب می­آیند؛ و چون به طرب آمدند، از غلّ وغش پاک می­شوند؛ و چون پاک شدند، در محبت خدا ذوب می­شوند؛ و چون ذوب شدند،خالص می­شوند؛ و چون خالص شدند، ذات او را طلب می­کنند؛ و چون او را طلب کردند، او را می­یابند؛ و چون او را یافتند، با او جمع می­شوند؛ و چون جمع شدند، جدا نمی­شوند؛ و چون متصل شده و منقطع نشدند، فرقی میان آنها و محبوبشان باقی نمی­ماند.

منبع حدیث: جامع الاسرار، ص205.

از کتاب دلشده، تحلیلی بر احوالات عارف توحیدی مرحوم سید هاشم حداد   

بالاترین سعادت انسان در سلامت و پاکی روح است . روح پاک ظرف همۀ پاکی­هاست و وسیلۀ رسیدن به کمال مطلق یا تمام خوبی­هاست و سکوی پرش به عالم نور و جهان ملکوت است.

بریدن از هر گونه اسارت و بردگی و بندگی نفس با داشتن روح بلند و پاک و باصفا میسر است.

از حضرت زهرا (سلام الله علیها) : جَعَلَ اللّهُ الصِّيامَ تَثْبيتاً لِلاْخْلاصِ.

 و خداوند روزه را وسیله پاکسازی و شکل گیری اخلاص و پاکی در انسان قرار داد.

و باز می­فرمایند: ما يَصنَعُ الصائِمُ بِصیامٍ اذا لَم يَصُن لِسانَه و سَمعَه و بَصَرَهُ و جَوارِحَهُ؟

روزه داری که زبان و گوش و و دیگر اعضای دنیای وجود خود را از گناه و نافرمانی خدا مراقبت نکند، این روزه را برای چه می­گیرد و به چه کارش خواهد آمد؟

یعنی روزه برای روزه دار وقتی سازنده است که تمامی اعضاء و جوارح و جوانح در کنترل او باشد و دچار انحراف و معصیت نگردد.

منبع: چشمه های معرفت ، محمد تقی ناطقی

کانَ عمُّنا العبّاسُ بن عَلِیٍّ نافِذَ البَصیرَةِ صُلبَ الایمانِ

عموی ما عبّاس، دارای بینش ژرف و ایمانی راسخ بود.(منبع:عمدة الطالب)