بالاترین سعادت انسان در سلامت و پاکی روح است . روح پاک ظرف همۀ پاکی­هاست و وسیلۀ رسیدن به کمال مطلق یا تمام خوبی­هاست و سکوی پرش به عالم نور و جهان ملکوت است.

بریدن از هر گونه اسارت و بردگی و بندگی نفس با داشتن روح بلند و پاک و باصفا میسر است.

از حضرت زهرا (سلام الله علیها) : جَعَلَ اللّهُ الصِّيامَ تَثْبيتاً لِلاْخْلاصِ.

 و خداوند روزه را وسیله پاکسازی و شکل گیری اخلاص و پاکی در انسان قرار داد.

و باز می­فرمایند: ما يَصنَعُ الصائِمُ بِصیامٍ اذا لَم يَصُن لِسانَه و سَمعَه و بَصَرَهُ و جَوارِحَهُ؟

روزه داری که زبان و گوش و و دیگر اعضای دنیای وجود خود را از گناه و نافرمانی خدا مراقبت نکند، این روزه را برای چه می­گیرد و به چه کارش خواهد آمد؟

یعنی روزه برای روزه دار وقتی سازنده است که تمامی اعضاء و جوارح و جوانح در کنترل او باشد و دچار انحراف و معصیت نگردد.

منبع: چشمه های معرفت ، محمد تقی ناطقی