اصولاً انسانهای بزرگ و دانشمند که از حکمت های نظام هستی برخوردارند، بیشتر عمل می کنند و کمتر حرف می زنند.

امام کاظم (علیه السلام) در این مورد فرمود:

«یا هشام! قلَّةُ المَنطِقِ حِکَمٌ عَظیمٌ ، فَعَلَیکُم بِالصَّمتِ فَإِنَّهُ دَعَةٌ حَسَنَةٌ وَ قلَةُ وزرٍ وَ خِفَّةٌ مِنَ الذُّونُوبِ؛» (تحف العقول، ص414)

ای هشام! کم گویی حکمت بزرگی است . بر شما باد به خموشی که شیوه ای است پسندیده و سبک باری و تخفیف گناه است.لذا توصیه می شود که انسان کم گوی و گزیده گوی باشد.

(منبع:چشمه های معرفت، محمد تقی ناطقی)

امام موسی کاظم(علیه السلام) درباره ی توجه و تفکر عمیق و دقیق در دین خدا فرمود:

«تَفَقَّهُوا فِی دِینِ اللهِ، فَإِنَّ الفِقهَ مِفتاحُ البَصیرَةِ، وَ تَمامُ العبادَةِ، وَ السَّبَبُ ألَی المَنازِلِ الرَّفیعَةِ، وَ الرُّتَبِ الجَلیلَةِ فِی الدِّینِ وَالدُّنیا؛» ( بحار،ج78،ص322)

در دین خدا عمیق و دقیق تفکر واندیشه کنید؛ زیرا فهم دین، کلید هر بینایی، و راه نورانی به سوی هر روشنایی ، و عالی ترین قلّه ی عبادت و پرستش خداست.

شناخت دین و فهم درست آن ،بهترین وسیله و راه برای رسیدن به درجات بلند معنوی و اوج گرفتن به مراتب بلند در کارهای دین و دنیاست.

(منبع:چشمه های معرفت، محمد تقی ناطقی)

حضرت امام موسی کاظم(علیه السلام) در سرزمینی به نام «ابوا» بین مکّه و مدینه ، در روز یکشنبه هفتم صفر در سال 128 هجری قمری متولد شد.

پدر گرانمایه اش امام صادق (علیه السلام) برای او ولیمه داد و سه روز مردم را اطعام نمود.

نام مادرش حمیده و کنیه آن حضرت «ابا ابراهیم»،«ابا علی»و«ابالحسن» می باشد.

آن حضرت در 24 یا 25 رجب به سال 186 و یا 188 در زندان هارون به دست«سِندی بن شاهک» ،زندانبان و مزدور هارون به شهادت رسید.

آن امام معصوم حدود نوزده تا بیست سال با پدر بزرگوارش زندگی کرد،و بعد از پدر، حدود 35 سال جهان اسلام را با درایت و شجاعت و کرامت ، امامت و رهبری کرد.⁽¹⁾

نقل کرده اند که امام کاظم(علیه السلام) سی و هفت فرزند داشت ،که بیست نفر آنان پسر و هفده نفرشان دختر بودند.

ویژگی های اخلاقی و رفتار انسانی او سرآمد همگان بود و فضائل عظیمی درباره ی او بیان کرده اند،که از جمله می توان گفت که آن امام بزرگوار ،حلیم و بردبار ، متواضع و فروتن،کریم و سخاوتمند، و نسبت به فقرا و محرومین بسیار مهربان و دلسوز بود،و شبها برای آنان لباس و غذا حمل می نمود.

با تمام مشکلات و محدودیت هایی که حکومت وقت برای آن امام ایجاد کرده بود ،با کوچکترین فرصتی که بدست می آورد،مردم را از چشمه های جوشان دانش خود برخوردار می کرد؛

در خلوتخانه ی دل خود با خدای محبوب خویش رفتاری چون بنده ای ذلیل و عاشق و دل خسته داشت؛

از خوف الهی،گاه آنچنان اشک می ریخت که محاسن شریفش پر اشک می شد.

أُنس خاصی با قرآن کریم داشت،به گونه ای که نقل کرده اند هر وقت قرآن تلاوت می نمود، با حزن واندوه قرآن می خواند و گریه می نمود و هر کس صدای قرآنش را می شنید به گریه می افتاد.⁽²⁾

پی نوشتها:

1- اعیان الشّیعه ،ج2، ص9.

2- اعیان الشّیعه ،ج2، ص9.

منبع:چشمه های معرفت، محمد تقی ناطقی.