قصیدۀ بهاریۀ انتظار

آمد  بــــهار و بوستان شد رشک فـــردوس برین

                                   گلها شکفته در چمن، چون روی یــار نـــازنین

شد مــــوسم عیش و طـرب، بگذشت هنگام کرب

                                   جام می گلگون طلب، از گلغداری مــه جـــبین

مــــــــــهدی امام منتظر، نوباوۀ خیــــــــــر البـشر

                                 خلق دو عالم سربه سر برخوان احسانش نگین

مـــرآت ذات کبــــــــریا مشکوة انــــــــــوار هدی

                                منـــــظور بعــثِ انبیاء، مقصود خـلق عالمــــین

امرش قضا،حکمش قدر،حبّش جنان،بغضش سَقَر

                              خاک رهش زیبد اگر بر طَرِّه ساید حور عـیـــــن

دانند قـــرآن سر به سر بابی ز مـــدحش مختصر

                             اصحاب علم و معرفت، اربـــاب ایمان و یقـیــــن

ذاتش به امــــــر دادگر، شـــد منــبع فیض بــــشر

                            خیل ملائک سر به سر در بند الطافش، رهیــن

گر نه وجــــــود اقدسش ظاهر شدی انــدر جهان

                          کامل نگشتی دین حق ز امـــروز تا روز پسیــن

ایــــزد به نامش زد رقـــم، منشور ختــم الاوصیا

                          چونــانکه جدّ امجدش گر دید ختــــم المرسَلیـــن

نـــوح و خلیل و بوالبشر، ادریس و داوود و پسر

                         از ابــر فیضش مَستَمِد از کــان علمش مُستعین

موسی به کـف دارد عصا، در بانیش را منــتظر

                        آمـــاده بهر اقتدا، عیسی به چـــــرخ چـــارمیــن

ای خســرو گردون فَرَم لختی نـــظر کن از کـرم

                        کفار مُستولی نگر، اســــــلام مستضعف بـبــین

ظاهر شود آن شه اگر، شمشیر حیــدر بـــر کمر

                         دستـــــــــار پیغمبر به سر، دست خدا در آستین

مـــن گــرچه از فــــرط گنه شرمنده و زارم ولی

                       شادم که خــــاکم کرده حق با آب مهر تو عجین

ای حضرت صاحب زمان ای پادشاه انس وجان

                      لطفی نــــما بر شیعیان، تأیید کــــن دیـــن مبین

منبع: دیوان امام (ره)