حضرت علی (ع)می فرماید:«البیت الذی تقرافیهالقران ویذکر الله عزوجل ،فیه تکثر برکته وتحضره الملائکه و تهجره الشیا طین ویضیی لِاهل السَّماء کما تضیی الکواکِب لاهل الارض وان البیت الذی لا یقرا فیه القران و لا یذکر الله عزوجل فیه،تقل برکته و تهجره الملائکه و تحضره الشیاطین »(مکینی ،1387:ج4،ص620)

خانه ای که در آن قرآن تلاوت شود و ذکر خدا در آن گفته شود ،برکتش زیاد می گردد،و فرشتگان در آن خانه حاضر می شوند،وشیاطین آن خانه را ترک می کنند و خانه ای که در آن صدای قرآن بلند است برای اهل آسمانها درخشندگی دارد،مانند درخشندگی ستارگان برای اهل زمین،اما خانه ای که از قران و ذکر خداوند عزوجل،بیگانه باشد،آن خانه از برکت و حضور فرشتگان محروم است و از شیاطین مملو می شود.

بشر بن غالب اسدی از امام حسین (ع)نقل می کند که فرمود:«هر کس ایستاده در نماز خود یک آیه از کتاب خدا را بخواند در برابر هر حرفی صد کار نیک برایش نوشته می شود و اگر آن را در غیر نماز بخواند خدا در برابر هر حرفی ده کار نیک برای او می نویسد .پس اگر گوش به قرآن بسپارد ،در برابر هر حرفی یک حسنه دارد و اگر قرآن را در شب به پایان رساند فرشتگان خدا تا هنگام صبح برای او طلب رحمت کنند و اگر آن را در روز تمام کند ،ملائکه نگهبان تا شب بر او درود می فرستد و چنین کسی (نزد خدا) «یک دعای مستحب دارد»و این ختم قرآن برای او از آنچه میان آسمان و زمین است بهتر خواهد بود »(پژوهشکده باقر العلوم ،1381:ص619)