وَ فِی الحدیث: اِنَّ المصائِبَ لِلمؤمِنِ لَیسَ لِاَجلِ الاِنتقامِ وَ الخِزی بَل لِاَجلِ التَّخفیفِ وَ التَّکفیرِ عَنِ السَیِّئات وَ لِاَجلِ رَفعِ الدَّرَجات. بِخَلافِ اَهلِ الفِسقِ وَالعِصیان فَاِنَّ مَصائِبَهُم لِلخِزیِ وَ النَّکالِ وَ التَّأدیبِ وَ العقاب.

یعنی: در حدیث آمده که: مصیبتها و گرفتاریهایی که برای مؤمن پیش می­آید، نه به خاطر انتقام از او، و نه به جهت خوار کردن اوست، بلکه به خاطر تخفیف گناهان، و کفّاره آنها، و به خاطر بالا بردن درجه اش می باشد. بر خلاف اهل فسق و عصیان. که مصائب و گرفتاری هایشان به خاطر خواری و خفّت، و به جهت تأدیب و تعقیب و شکنجه کردن آنهاست.

پس مؤمن در مصائب و گرفتاریها باید صابر و شاکر، و راضی به رضای خدا باشد. مبادا خود را دل پریشان و مشوّش الحال، و اعصاب به هم ریخته قرار بدهد، که اجر و مزدش از دست می­رود.

منبع:حالات و خاطراتی از مرحوم آیت الله گنیدی و کرامت های آموزنده (جلد1)،تألیف: حجت الاسلام حاج آقا ناصر لطیفی گنبدی