صبــــا دمید خور آســــا ز مشـــرق ایران

                                                   مگر که ذرّه ای از تربت خــراسان داشت

محــل امــــن و امـــــانی که وادی ایمن

                                                   هرآنچه داشت از آن خطّه بیـابان داشت

مقام قــــدس خلیل و منای عشق ذبیح

                                         مطاف عـالم امکـــــان ز ملک تا ملکـــوت

بمستجــــار درش کعبه مستجیــر و حرم

                                                    اساس رکن یمانی ز رکــــن ایمان داشت

بمـــــروه صفّه ایمـــان او صفــــــا بخشید

                                                    حطیم و زمزم از او آبرو و ایمــــــان داشت

مربّع حـــــرمش رشک هشت باغ بهشت

                                                    که پایه بر تراز این نُه رواق گــردون داشت

بقـــــاف قبّــــــه او پر نمیـــــزند عنقـــــــا

                                                    بر آستــــانه او سر همـــای گردون داشت

درش چو نقطه محیط مـــــدار کون و مکان

                                                    هر آفریده نصیبی بقــــــدر امکـــان داشت

فضــــــــای قدس کجا رفرف خیــــــال کجا

                                                    براق عقل در آن عرصه گرچه جولان داشت

درتو مهبط روح الامین و حصـــــن حصیــــن

                                        درتو مهبط روح الامین و حصـــــن حصیــــن

قصــــور خلد ز مقصوره ی تو یافت کمـــــال

                                                     ز خدمت درِ آن روضه ، رتبه رضــوان داشت

توئی رضـــــــا که قضــا و قدر ســـر تسلیم

                                                     بزیر حکم تو ای پادشـــــاه شــاهان داشت

تو محــــــرم حرم خــــــاص لی مــــع اللّهی

                                                     ترا عیـــــــان حقیقت جدا ز اعیـــــان داشت

 دیوان مرحوم حاج شیخ محمدحسین غروی اصفهانی معروف به کمپانی