ابرها و ریزش باران

باران، یکی از نعمت‌های بزرگ پروردگار است که به وسیله ابرها در بسیاری از نقاط زمین فرو می‌ریزد. در اثر همین برکات آسمانی است که رودها، چشمه‌ها، سدها و دریاها پر آب می‌شود و زندگی موجودات در زمین ادامه می‌یابد. در خطبه ای از امیر مؤمنان درباره چگونگی شکل‌گیری ابرها و ریزش باران می‌خوانیم: «خداوند، ابرهایی را آفرید تا قسمت‌های مرده زمین احیا شود و گیاهان رنگارنگ بروید. پس قطعات بزرگ و پراکنده ابرها را به هم پیوست تا سخت به حرکت درآمدند و با به هم خوردن ابرها، برق‌ها درخشیدن گرفت و از درخشندگی ابرهای سفیدِ کوه پیکر و متراکم چیزی کاسته نشد. بعد، ابرها را پی در پی فرستاد تا زمین را احاطه کردند و بادها، شیر باران را از ابرها دوشیدند و به شدت به زمین فرو ریختند. ابرها هم پایین آمده سینه بر زمین ساییدند و آن‌چه بر پشت داشتند، فرو ریختند و در این حال، در بخش‌های بی گیاه زمین، انواع گیاهان رویید و در دامن کوه‌ها سبزه‌ها پدید آمد».

زمین، کوه و دریا

در خطبه ای از نهج‌البلاغه درباره عجایب آفرینش می‌خوانیم: «از نشانه های توانایی و عظمت خدا و شگفتی ظرافت‌های آفرینش او، آن است که از آب دریای موج زننده و امواج فراوان شکننده، خشکی آفرید و به طبقاتی تقسیم کرد. سپس طبقه‌ها را از هم گشود و هفت آسمان به وجود آورد که به فرمان او برقرار ماندند و در اندازه های معین استوار شدند. نیز زمین را آفرید که دریایی سبز رنگ و روان، آن را بر دوش می‌کشید. زمین در برابر فرمان خدا فروتن، در برابر شکوه پروردگاری تسلیم است. سپس صخره‌ها، تپه‌ها و کوه های بزرگ را آفرید، آن‌ها را در جایگاه خود ثابت نگاه داشت و در قرارگاهشان استقرار بخشید. پس کوه‌ها در هوا و ریشه های آن در آب رسوخ کرد. کوه‌ها از جاهای پست و هموار سر بیرون کشیده و کم کم ارتفاع یافتند و ریشه آن در دل زمین ریشه دوانید. قله‌ها هم سر به سوی آسمان برافراشت و نوک آن‌ها طولانی شد تا تکیه گاه زمین و میخ‌های نگهدار نده آن باشد. سپس زمین با حرکات شدیدی که داشت آرام گرفت تا ساکنان خود را نلرزاند و آن‌چه بر پشت زمین است سقوط نکند یا از جای خویش منتقل نگردد.»

از نشانه های توانایی و عظمت خدا و شگفتی ظرافت‌های آفرینش او، آن است که از آب دریای موج زننده و امواج فراوان شکننده، خشکی آفرید و به طبقاتی تقسیم کرد. سپس طبقه‌ها را از هم گشود و هفت آسمان به وجود آورد که به فرمان او برقرار ماندند و در اندازه های معین استوار شدند. نیز زمین را آفرید که دریایی سبز رنگ و روان، آن را بر دوش می‌کشید.

زیبایی‌های زمین

امیر مؤمنان علیه‌السلام در سخنانی راجع به زیبایی‌های زمین چنین می‌فرماید: «زمین، به وسیله باغ‌های زیبا، همگان را به سرور و شادی دعوت کرد و با لباس نازک گلبرگ‌ها که بر خود پوشید، هر بیننده ای را به شگفتی واداشت و با زینت و زیورهایش، فخر کنان خود را آراست و هر بیننده ای را به وجد آورد…. خداوند در گوشه و کنار زمین، دره های عمیقی آفرید و راه‌ها و نشانه‌هایی برای آنان که بخواهند از جاده های وسیع آن عبور کنند، تعیین کرد».