سیاهی شب، گستره آسمان کوفه را درنوردیده به انتظار سپیده­ای که تاریخ را تا قیامت غصه­ دار می­کرد. ناباورانه کتاب زمان را ورق می­زد. از خانه­های نیرنگ تنها فریاد سکوت به گوش می­رسید. گویی همۀ کوفیان سر بر بالین غفلت ابدی نهاده بودند و خواب هزار رنگی­شان را نظاره می­کردند.

آن شب سرنوشت حیات صبر رقم می­خورد.

تنها راز دار لحظه­های غربتش، سینۀ تاریک چاه بود و خلوت نیمه شبهای مبهوت نخلستان.

علی آمد و از حنجر سکوت، آخرین اذان سرخ را تا اوج عروج پرواز داد و در محراب محبوب به نماز با معشوق قیام کرد. لحظه­ای بعد سر بر آستان دوست گذاشت تا خویش را تا ابد رستگار سازد و زمانه را  داغدار. فرق عدالت با خنجر کین شکافت.

لباس احرام خورشید رنگ خون گرفت و زمین و زمان فریاد بی­کسی سر داد و اشک ماتم فرشتگان از سینۀ آسمان بر زمین فروچکید.

منبع: اشارات، ماهنامه ادبی مرکز پژوهش­های اسلامی صدا و سیما ، مهر 1382