منزل «شعبان» برای سالک به سوی خدای تعالی ،یکی از منازل عمر است و برای آن شأن عظیم و فضیلت کثیری است و در آن ، شبی از شبهای قدر واقع و مولودی در آن به وجود آمده است که خداوند به وسیله او به هر مظلومی از اولیاء انبیاء و اصفیاء خویش از زمانی که پدر ما آدم (علیه السلام) هبوط به زمین نموده ، وعدۀ نصرت فرموده است که به وسیلۀ او پر کند زمین را از عدل و داد پس از اینکه پر شده باشد از ظلم و ستم و در شأن این ماه همین بس که ماه رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) است و دربارۀ آن فرمود : شعبان، ماه من است خدای بیامرزد کسی که مرا به ماه من اعانت کند؛«شَعبانُ شَهری رَحِمَ اللهُ أَعانَنی عَلی شَهری» و کسی که منزلت این دعوت عظمی را بشناسد ناچار است که اهتمام کند تا مشمول آن دعوت گردد و در آن داخل شود و خلیفه رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلم) و برادرش امیر المؤمنین (علیه السلام) است که فرموده:«ما فاتَنی صَومُ شَعبانَ مُذ سَمِعتُ مُنادی رَسولِ اللهَ(صَلَّی اللهُ عَلَیهِ وَ آله وَ سَلَم) یُنادی فی شَعبانَ فَلَن یَفُوتَنی ایّام حیاتی صَومُ شَعبانَ إِن شاءَاللهُ»؛یعنی روزۀ ماه شعبان از من فوت نشد ار زمانی که شنیدم منادی رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) فریاد می نمود بنابراین هرگز روزۀ ماه شعبان از من در ایام زندگانیم فوت نخواهد شد اگر خدا بخواهد.این دربارۀ روزه آمده است و بر آن یاری و اعانت رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) را از سایر جهات مانند نماز و صدقه و مناجات و تمام راههای خیر.

منبع:المراقبات، تالیف میرزا جواد آقا ملکی تبریزی(قدس سرّه)