«…مطهری(ره) که در طهارت روح و قدرت ایمان و قدرت بیان کم نظیر بود…رفت و به ملاءاعلی پیوست…

من فرزند بسیار عزیزی را از دست دادم ودر سوگ اونشستم که از شخصیت هایی بود که حاصل عمرم محسوب         می شد…»

                                                                    (قسمتی از پیام امام خمینی به مناسبت شهادت استاد مطهری)

ای روح مطهر!…

اکنون در این زمان سراسر نیاز کویر تشنه وعطشناک جستجو گر این نسل بیش از همه وقت انتظار تورا می کشد ودر عصر هجوم«بودن» های کاذب ووجودهای مصنوعی«نبود» تو را غمگنامه می سراید وبر بام دلش آوای اندوه سر می دهد.

اکنون جوانه های رسته از شاخه های زمان پس از انقلاب جویاتر تراز پیش چشم امید به بارش اندیشه های تو دوخته است تا هم چون همیشه سرزمین بکرافکار را برویانی وساقه های خشکیده وقحطی زده را به برگ وبار بنشانی.

ای روشنایی خورشید!…

چه می شد  که دیگر بار؛ انفجار فجری می شد و تابش سحری از دامان فلق!…

چه می شد که نسل شب زده ما؛ طلوع دانش اصیل تورا برافق افکار خویش به تماشا می نشست واسلام را از زبان تو    می نوشید؟ که زبان تو مجرای معارف زلال وشیرین مکتب بود…

ای باغبان بیدار وتیز بین!…

باغ اندیشه های نسل ما پراز نیلوفر وسوال است؛ چه می شد که دستهای مهربان وصمیمی تو علف هرزه های شبهه ها واشکالات را می چید وساقه های ترد ذهن ما را آبیاری می کرد وگلبوته های شناخت ما را می شکوفاند؟!…

شکسته باد وبردیده باد دست «فرقان»که با تبر ترور بی رحمانه قامت استوار وتنومند تورا به خاک افکند وبا سرب مذاب مغز تورا که عصاره عمری تلاش وتجربه وآموختن و اندوختن بود نشانه گرفت وقلب تورا که برای اسلام می تپید از کار انداخت.

مطهری عزیز!…

آنان که از نزدیک با تو نشست وبرخاست داشته اند وشور وشیدایی تو را در راه معرفت ومکتب دیده اند لقب «عاشق» را برتو زیبنده می بینند وبه عشق تو به جمال برتر وکمال والا شهادت می دهند؛

 ای خلوص زندگی!