درد دل امام علی (ع) با پیامبر(ص) هنگام دفن حضرت فاطمه (س)

-شکوه ها از ستمکاری امت

سلام بر تو ای رسول خدا ، سلامی از طرف من و دخترت که هم اکنون در جوارت فرود آمده و شتابان به شما رسیده است!
ای پیامبر خدا ، صبر و بردباری من با از دست دادن فاطمه (س) کم شده و توان خویشتنداری ندارم اما برای من که سختی جدایی تو را دیده و سنگینی مصیبت تو را کشیدم ، شکیبایی ممکن است. این من بودم که با دست خود تو را در میان قبر نهادم و هنگام رحلت ، جان گرامی تو میان و گردنم پرواز کرد«پس همه ما از خداییم و به خدا باز گردیم».
پس امانتی که به من سپرده بودی برگردانده شد و به صاحبش رسید ، از این پس اندوه من جاودانه و شبهایم ، شب زنده داری است ، تا آن روز که خدا خانه زندگی را برای من برگزیند.
به زودی دخترت تو را آگاه خواهد ساخت امت تو چگونه در ستمکاری بر او اجتماع کردند ، از فاطمه بپرس و احوال اندوهناک ما را از او خبر گیر که هنوز روزگار سپری نشده و یاد تو فراموش نگشته است.
سلام من به هر دوی شما، سلام وداع کننده ای که از روی خشنودی یا خسته دلی سلام نمی کند. اگر از خدمت تو باز می گردم از روی خستگی نیست و اگر در کنار قبرت می نشینم از بدگمانی بدانچه خدا صابران را وعده داده نمی باشد.