میلاد سراسر نور  ثامن الحجج حضرت امام رضا (علیه السلام) مبارک 

ســــلامٌ علی آل طه و یس          ســــلامٌ عَلی الخیــــر النّبیّین

سلامٌ علی روضهٍ حَلَّ فیها            امــامٌ یُباهی به الملکُ وَالدّینُ

امام به حق شاه مطلق که آمد      حـــریم درش قبله گاه سلاطین

شه کاخ عرفان گل شاخ احسان      دُر دُرج امکان مـــه برج تمکین

علیّ بن موسی الرضا کز خدایش     رضاشدلقب چون رضابودش آیین

ز فضل و شرف بینی او را جهانی      اگر نبودت تیره چشم جهان بین

پی عطــــر روبَند حـــــوران جنّت        غبار درش را بگیسوی مشگین

اگر خـــــواهی آری بکف دامن او       برو دامن ازهرچه جز اوست برچین   

در زیارت جوادیّه که از حضرت جواد برای پدر بزرگوارش سلام الله علیهما نقل شده اینگونه درود می فرستیم :

السّلام علیک أیّها الإمام الرؤف

درود بر تو ای امام مهربان

و خداوند او را «رضا» نامیده است ، زیرا او برگزیده و پسندیده خداوند تبارک و تعالی در آسمانش ، و برگزیده رسول او و امامان بعد از او در زمینش می باشد و همگی از او خشنودند ، و به این لقب اختصاص یافته است چون همانطور که دوستانش از او خشنودند ، مخالفین او هم از آن حضرت راضی و خشنود بوده اند .

="line-height: 200%; font-family: "Tahoma","sans-serif"; mso-ansi-font-size: 11.0pt;" lang="FA">

شیخ صدوق در کتاب «عیون اخبار الرضا (علیه السلام)» از مفضّل نقل می کند که گفت : خدمت حضرت موسی بن جعفر علیه السلام رسیدم آن حضرت فرزندش علی علیه السلام را به دامن گرفته بود ، می بوسید و زبانش را می مکید ، گاهی بر شانه می گذاشت و گاهی دربر می گرفت و می فرمود :

بأبی أنت و اُمّی ما أطیب ریحک ، و أطهر خلقک ، و أبین فضلک.

پدر و مادرم فدای تو ، چقدر نیکو و معطر است بوی تو ، و چه پاکیزه است اخلاق تو ، و چه روشن و ظاهر است برتری و فضیلت تو .

عرض کردم : فدایت شوم ، به قدری این فرزندت را دوست دارم و محبّت او در دلم قرار گرفته است که هیچ کسی را جز خودت آن قدر دوست ندارم . به من فرمورد :

ای مفضّل مقام  و منزلت او نسبت به من مانند مقام  و منزلت من نسبت به پدرم می باشد «ذُرّیَّهٌ بَعضُها مِن بَعض وَالله سَمیعٌ علیمٌ» .

« ذرّیه ای هستند که بعضی از آنها از بعضی دیگر فضائل و کمالات را به ارث می برند ، و خداوند شنوا و داناست ».

عرض کردم آیا او بعد از شما امام و پیشوا و فرمانرواست ؟

فرمود : نعم ، من أطاعه رشد و من عصاه کفر.

بلی ، هرکه او را اطاعت کند راه را یافته و به سعادت رسیده است ، و هرکه او را نافرمانی کند بی راهه رفته و کافر گشته است .