هفتم ماه رمضان سال دهم بعثت و سه سال قبل از هجرت، ابوطالب یگانه حامی و کفیل پیامبر(صلی الله علیه وآله و سلم) از دنیا رفت.

عبدالمطلّب در سال هشتم ولادت رسول خدا رحلت نمود. اما قبل از مرگ، فرزندش ابوطالب و عبدالله را فراخواند و دربارۀ کفالت و حمایت حضرت محمّد(صلی الله علیه وآله و سلم) باو اینگونه وصیت نمود: او را به زبان و مال و دست خود یاری کن، که به زودی بزرگ و آقای قوم خواهد شد.

بر همین مبنا ابوطالب عهد و پیمان بست و چهل و دو سال در نهایت صداقت و وفا و وفاداری به یاری پیامبر(صلی الله علیه وآله و سلم) پرداخت. هیچ خانواده­ای به اندازه این خاندان،به اسلام و پیغمبر(صلی الله علیه وآله و سلم) خدمت نکردند. آنگاه همه از او بریده بودند و اسلام غریب و تنها بود و دفع خطر از اسلام و جان پیامبر فقط با فداکاری میسر بود. در دشواریها پیامبر را چنان نگهداری کردند که بهتر از آن ممکن نبود.

پس از بعثت نیز این یاری و فداکاری ادامه یافت تا درخت توحید و اسلام به ثمر رسید. سرانجام راه برای پیشرفت آئین نو باز شد و مساعدت ابوطالب کمتر از شهداء بدر و اُحُد و حضرت حمزه (علیه السّلام) نبود بلکه به عقیده بعضی، فداکاری و ایثار وی در آن مقطع حساس اثرش از جانبازی دیگر یاران در حفظ دین بیشتر بوده است. از همه مهمتر دشمنان اسلام، روی حمایت ابوطالب حساب می­کردند و او را بزرگترین مانع در اجراء نقشه­های شوم خود می­دیدند.

خاندان ابوطالب همواره نگهبان و حامی حضرت محمّد(صلی الله علیه وآله و سلم) بودند. و از همه مهمتر اینکه ابوطالب ، علی (علیه السّلام) را فدایی پیامبر (صلی الله علیه وآله و سلم) قرار داده و گاهی اوقات او را در خوابگاه حضرت می­خوابانید!

آری چنانچه معروف است ابوطالب پیامبر اکرم(صلی الله علیه وآله و سلم) را در مکه مدد و یاری کرد. پس بی جهت نیست که مرگ ابوطالب آن حضرت را اندوهناک و دلسوخته کرد و پس از آن دشمنان اسلام بر پیامبر گستاخ و بی­باک شدند لذا این مطلب خود یکی از علل هجرت قرار گرفت و پیامبر از مکه بیرون آمد.

به همین مناسبت سال وفات ابوطالب (علیه السّلام) و نیز فوت خدیجه (سلام الله علیها) عام الحزن نامیده شد.

در مصیبت وی پیامبر گریان و اندوهناک ش دو سمت راست و چپ پیشانی ابوطالب را سه مرتبه دست کشید و فرمود:ای عمو در کودکی مرا پرورش دادی و در یتیمی کفالتم نمودی و در بزرگی یاریم نمودی، خدا تو را جزای خیر دهد. در حالیکه از پیش جنازۀ او حرکت می­کرد می­فرمود: صله رحم کردی و جزای خیر داده شدی.

نیز در روایتی پیامبر(صلی الله علیه وآله و سلم) فرمود:

ما نالَت مِنّیِ قُرِیش شَیئاً اَکرِهُُهُ حَتّی ماتَ اَبُوطالِبِ قُرَیش.

یعنی : تا وقتی ابوطالب قریش زنده بود هیچ گزندی از ناحیه ایشان به من نرسید.

منبع: طلیعه رمضان، محمدرضا خطیبی