حدود سال 250 هـ . ق مقارن خلافت (المعتزبالله) پسر متوکل عباسی ، سید الکریم محدث العظیم ، ابوالقاسم عبدالعظیم الحسنی (علیه السلام) حسب امر مبارک امام علی النقی الهادی (علیه السلام) برای تبلیغ احکام قرآن مبین و ترویج آئین حضرت خاتم المرسلین ، مأمور ری گردید . نسب حضرت به دومین امام همـــام حضرت امام حســـــن مجتبی (علیه السلام) باز می گردد . قدر مسلم است که ایشان درک خدمت سه امام (امام محمد تقی الجواد (علیه السلام) امام علی نقی الهادی (علیه السلام) و امام حسن عسگری (علیه السلام)) را فرموده ، ولی احادیثی که نقل کرده ، همه به عنوان استماع از دو امام نهم و دهم است که حضرت از صحابه آنها بوده است .

     هنگام تشرف به آستان حضرت عبدالعظیم (علیه السلام) در طرف راست در ورودی تابلوی کوچکی مزین به کلام فاخر امام علی نقی الهادی (علیه السلام) خطاب به سید الکریم بدین مضمون جلب توجه می نماید . «انت ولینا خیراً: تو به درستی از بهترین دوستان ما هستی .»

     و در سعادت درک محضر آن امامزاده واجب التعظیم همین بس که زیارت حرم مطهرش در ری هم شأن زیارت آستان مبارک حضرت حسین بن علی (علیه السلام) در کربلا ذکر شده است .

     حضرت به واسطه بیماری به لقاء الله پیوستند ، به خواهش  عبدالجبار نام که مالک باغی در آن حدود بوده ، پیکر پاک حضرت را در آن باغ به خاک سپردند و عبدالجبار آن مکان را وقف بر حضرت و شیعیانشان نمودند ، به هنگام غسل حضرت ، در لباسشان نامه ای یافتند که در آن نسب خود را بدین نحو مرقوم داشته بودند ، « انا عبدالعظیم بن عبدالله بن علی بن حسن بن زید بن علی بن ابیطالب »

مطلب از : واحد پژوهش مدرسه