قسمت اول

در اهمیت و ضرورت مباحثه جا دارد به این کلام مشهور اشاره کرد که :

«الدَّرسُ حَرفٌ وَ التِّکرارُ اَلفٌ»

می توان گفت مباحثه یکی از ویژگیهای نظام آموزشی حوزه های علمیه است . این سنت نیکوی علمی ، یکی از بهترین و مؤثرترین شیوه های فهم عمیق و فراگیری سریع علوم و معارف است ، مباحثه بر اساس روش قرآنی «مجادله به احسن» استوار می باشد که از سلف صالح و علمای ربانی به ما هدیه شده است ، البته این روش در کلمات نورانی ائمه معصومین علیهم السلام به عنوان نظر گیری و جمع بندی دیدگاهها و انتخاب بهترین ، مطرح شده است . در این زمینه به سخنی گهربار از حضرت امیر مؤمنان ، علی علیه السلام اشاره می شود :

ادامه »

خطبه 26:«انِّ الله بَعَثَ مُحَمَّداً (صلی الله علیه و آله و سلم) نذیراً لِلعالمین…»

در این بخش از خطبه امام(علیه السلام) به سراغ وضع عرب جاهلی می روند و ترسیم بسیار گویائی از زندگی آنها در چهار بعد فکری، عاطفی ،اقتصادی و اجتماعی ارائه می دهد که اگر تمام کتابهایی را که درباره ی وضع عرب جاهلی نوشته شده است بررسی کنیم چیزی بیش از آنجه در این خلاصه آمده ،در آنها نخواهیم یافت.

انتخاب این بحث در آغاز خطبه ظاهراً به این دلیل است که امام (علیه السلام) می خواهند گذشته ی قبل از اسلام مردم را به خاطرشان بیاورند تا آنها را با وضعی که بعد از بعثت پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) پیدا کردند مقایسه کنند و قدر وارزش آن را بشناسند و این سرمایه گرانبها را با اختلاف و پراکندگی ها و هوی و هوس از دست ندهند،چرا که ارزش نعمت ها ، تنها در مقایسه با فقدان آنها روشن وآشکار می شود.

ادامه »

خطبه ی 192:

خطبه ی 192 که اشاره ی مفصّل به دوران طفولیت حضرت امیر(علیه السلام) در محضر حضرت رسول (صلی الله علیه و آله و سلم) و البته در این خطبه ذکر فضایل بسیاری از وجود نبی مکرم اسلام(صلی الله علیه و آله وسلم) حجت را تمام کرده و خطبه پیوند عمیق بین ولایت و نبوت را به تصویر کشیده که روح هر خوانده ای را مالامال از حکت در سایه ی پیوند ولایت و نبوت می نماید که بخش فضائل حضرت رسول(صلی الله علیه و آله و سلم) در جای خود ذکر خواهد گردید.«أنا وَضَعتُ فی الصُّغَرِ بِکلاکِلِ العَرَبِ.وَ کَسَرتُ نَواجِمَ قُرُونِ رَبیعَةِ وَ مُضَرَ…»(خطبه 192 نوشته ی محمد دشتی).
ترجمه:« من در دوران جوانی بزرگان و شجاعان عرب را به خاک افکندم و شاخ های بلند قبیله ی ربیعه و مضر را در هم شکستم و شما به خوبی موقعیت مرا از رسول خدا(صلی الله علیه وآله و سلم)از نظر خویشاوندی نزدیک و منزلت و مقام ویژه می دانید.او مرا در دامان خویش در حالی که کودک خردسالی بودم می نشاند( و همانند فرزندش ) مرا به سینه خود می فشرد و در بستر خویش در کنار خود می خوابانید به گونه ای که بدن خود را ( همچون یک پدر مهربان)به بدن من می چسباند و بوی خوش خود را به مشام من می رساند.(و چون بسیار کوچک بودم و توان جویدن غذای سخت را نداشتم) غذا را می جوید و در دهان من می گذاشت.او هرگز دروغی در گفتار من نیافت و در کردارم خطا و اشتباهی ندید.

ادامه »