محبوبا!

به عزت و بزرگی­ات سوگند. غیر از تو کسی را ندارم که با آب بخشش خود، غبار از آینۀ دلم بزداید و بر بال و پر شکستۀ فطرتم مرهم عفوی گذارد.

پروردگار!

با خاکساری تمام و با دلی امیدوار بر آستان پادشاهی­ات به نیاز آمده­ام. پس ای همۀ آمالم!  گر تو برانی به که روی آورم.

ای توبه پذیر!

اگر دست رد بر سینۀ اعمال زنی و روزنه­های امید به بی­کران بخشایشت را به رویم ببندی، پس افسوس بر شرمساری­ام و دریغ از رسوایی­ام و وای بر بدی و لجنزار بد بوی کردارم!

مهربانا!

با خورشید عفوت، گناهان ریز و درشتم را ذوب کن و با دوای شفا بخش قبولی­ات، قدرت پرواز به بال­های شکسته از تیر گناهم ببخش.

عزیز!

در بازار داغ و پر رونق قیامتت، آب گوارا و خنک شفاعتت را از جگر سوخته از آتش گناهم دریغ نورز و هستی­ام را که رنجور و مجروح از پنجه­های دیو گناه است، از ردای زیبای قرب و وصل­ات محروم مساز.

ای اقیانوس عفوت بی­کران_.

یا ارحم الراحمین.

منبع: اشارات، ماهنامه ادبی مرکز پژوهش­های اسلامی صدا و سیما ، مهر 1382

نمایش پادشاهی خدا در قیامتی زود هنگام

در این شهر قیامتی برپاست. اگر چه «المُلکُ یَومَئِذٍ لِلَّه»⁽¹⁾ درباره روز معاد نازل شده است شما می­توانید بسیار زودتر از قیامت در این شهر محشری که برپاست مشاهده کنید.

اینجا هم پادشاهی فقط از آن خداست و به حکم «لایَتَکَلَّمُونَ إِلَّا مَن أذِنَ لَهُ الرحمَنُ وَ قَالَ صَوَابا»⁽²⁾ هیچ کس جز به اذن خدا سخن نمی­گوید و اگر کسی حرفی بزند، کلام ناصواب بر زبان جاری نمی­کند.شاید هم صاحب­خانه با روزه­ دادن، رمقی برای گفت­وگوهای زائد باقی نگذاشته است.

ادامه »

خانه­های شهر،محل نزول قرآن،مکان صعود مناجات

شهر خدا که خانه­های نورانیش محل نزول قرآن است،مکان صعود مناجات دوستان خدا می­شود. قرآن نازل، قرآن صاعد را از دل­های خاشع می­رویاند، و قرائت قرآن صامت،به گونه­ای است که غربت قرآن ناطق را می­زداید و این بدان سبب است که صدای تلاوت سوره­ها، سکوت تدبّر آیه­ها را در هم نمی­شکند و تلاوت کتاب با درایت حکمت در هم می­آمیزد.

آنجا تلاوت، تواضع می­آورد و کسی به مناجات مباهات نمی­کند. اشک شوق، شیرینی آهِ خوف را زایل نمی­کند،و درک عاقلانه، درد عاشقانه را درمان نمی­نماید.

ادامه »