هدف از آفرینش، همانا بندگی و حرکت در مسیر قرب و رسیدن به کمال است. از همین رو ذات و فطرت آدمی، میل به سعادت و رستگاری دارد ؛ رسیدن به این مقصد عالی بدون تزکیه نفس امکان نمی پذیرد؛ به گونه ای که هدف از بعثت پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) تزکیه و تعلیم بیان شده است.

ارائه طریق عبودیت و بندگی و نیز مبارزه با شیطان جن و انس بر عهده انبیاء عظام و اولیاء دین و سپس تربیت یافتگان مکتب اهل بیت (علیه السلام) است؛

امامان معصوم (علیهم السلام) نور واحدند؛ اما هنگامیکه به عالم کثرت آمدند، متمایز می شوند و هر یک با ویژگی های خاص، ظهور پیدا می کند؛ گاه افراد در فهم این کثرت رفتار و حقیقت واحد، دچار اشتباه می شوند؛ حال آنکه ویژگی بارز آنان در عبودیت نسبت به خدای تعالی به اشکال گوناگون نسبت به محیط، یاران و جامعه آن زمان و دوران خلافت آنان ظهور یافته است و باعث گونه گونی رفتار آنان می شود.

آنچه در این میان از اهمیت برخودار است، مسئله پیروی و ولایت پذیری امت اسلامی از آن سروران است.

حضرت مهدی(عجل الله تعالی فرجه الشریف):

ولیَعلَموا أنَّ الحقَّ مَعَنا و فینا، لا یَقُول ذلِکَ سوانَا الّا کذّابٌ مُفتَرٌ و لا یُدعیه غیرُنَا الّا ضالّ غوی. ( بحار الانوار،ج53،ص192)

باید بدانند (مردم) که حق با ما و نزد ماست، جز ما کسی این سخن را بر زبان نمی راند، مگر دروغگوی تهمت زن و غیر از ما احدی این ادعا را نمی کند مگر آنکه گمراه و گمراه کننده است.

حضرت آیة الله بهجت (رحمة الله) نیز در این رابطه می فرمایند:

کسانیکه متحیر و مرددند، به آنها دستور داده شده و می شود؛ ملاحظه کنید کدام یک از دو راه ، با ولایت علی(علیه السلام) موافق یا موافق تر و کدام اعتقاد او عملاً انتظار مهدی(علیه السلام) را دارد یا متأکّد تر است.

پس خلاصه مطلب اینکه طریق عبودیت و بندگی از طریق ولایت پذیری حاصل است.

مطلب از :ملیحه سوری،معاونت اداری مالی مدرسه

از محبت تلخها شیرین شود

                                 وز محبت مسها زرین شود

پیغمبر(صلی الله علیه و آله و سلم) فرمود:«شعیب از دوستی خدا آن قدر گریست که دو چشم او کور شد. خدا دو چشم او را به او عطا کرد باز گریست تا کور شد و خدا دیده او را بینا فرمود و همچنین تا سه مرتبه در مرتبه چهارم وحی الهی رسید که: یا شعیب تا کی می گریی و تا چند چنین خواهی بود؟ اگر گریه تو از خوف جهنم است من تو را از آن ایمن گردانیدم. و اگر از شوق بهشت است آن را به تو عطا نمودم. عرض کرد: الهی و سیدی تو آگاهی که گریه من نه از ترس جهنم است و نه از شوق بهشت. ولیکن دل من به محبت تو بسته شده است و بی تاب ملاقات تو صبر نمی توانم کرد. وگر نه محبت و دوستی است که چشم مرا نابینا کرد. سپس وحی به او رسید: که حال که گریه تو، از این راه است به زودی کلیم خود موسی بن عمران را به خدمتکاری تو بفرستم و چوب شبانی به دست او دهم تا شبانی تو کند.»

حضرت امیر در دعای کمیل می فرماید: ای آقا و مولای من خود گرفتم که توانم صبر کرد بر عذاب تو، پس چگونه صبر کنم بر فراق تو؟

چون دوست خدا دست به مناجات بردارد. ملائکه ملکوت به او مباهات می­ کنند و به دیدین او افتخار می نمایند.

کوی جانان را که صد کوه و بیابان در ره است

                           رفتم از راه دل و دیدم که ره یک گام بود

منبع: معراج السعادة، ملا احمد نراقی

ای عجب که جایگاه تو:«فی مقعَدِ صِدقٍ عِندَ مَلیکٍ مُّقتَدِر(قمر،55)»، است و تو مبدل به اسفل السّافلین می­نمایی.

تو ای بلند نظر شاهباز صدره نشین

                                  نشیمنت نه در کنج محنت آباد است

تو را ز کنگرۀ عرش می زنند صفیر

                                ندانمت که در این دامگه چه افتادست

خداوند در آیات قبل سوره قمر، حالات کفّار و مجرمین را شرح داده و می فرماید: در روز قیامت، به صورتشان در آتش دوزخ کشیده می شوند. و به آنها گفته می شود: ذُوقُوا مَسَّ سَقَرَ (قمر،48)، بچشید آتش دوزخ را که پیوسته آنرا انکار می کردید، و دروغ و افسانه می پنداشتید، الخ.

بعد از چند آیه، به حالات و سرنوشت صالحان و نیکان اشارۀ کوتاهی نموده که: متّقین در باغ ها و کنار نهرهای بهشتی، در فضای گستردۀ فیض خدا جای دارند (که در آنجا لغوی نباشد) در جایگاه صدق، نزد خدای مالک مقتدر، که دو ویژگی دارد، و همۀ امتیازات در آن جمع است.

اوّل: جایگاه صدق و سراسر حق است که وعده ها عینیّت پیدا می کند و صدق آنها آشکار می شود.

دوّم: در جوار و قرب خدا (قرب معنوی نه جسمانی) که همه گونه نعمتها در قبضۀ قدرت و مالکیت اوست، مواهب مادّی (یعنی بهشت) و مواهب معنوی،(یعنی پاداش بزرگ) که: حضور در پیشگاه قُرب مَلیک مقتدر است، که انسان با تقوا بدان نائل می شود. و این موهبت معنوی، قُرب منزلت است و عُلُوّ مرتبت، نه قُرب مسافت.

منبع:حالات و خاطراتی از مرحوم آیت الله گنیدی و کرامت های آموزنده (جلد1)،تألیف: حجت الاسلام حاج آقا ناصر لطیفی گنبدی