ای عجب که جایگاه تو:«فی مقعَدِ صِدقٍ عِندَ مَلیکٍ مُّقتَدِر(قمر،55)»، است و تو مبدل به اسفل السّافلین می­نمایی.

تو ای بلند نظر شاهباز صدره نشین

                                  نشیمنت نه در کنج محنت آباد است

تو را ز کنگرۀ عرش می زنند صفیر

                                ندانمت که در این دامگه چه افتادست

خداوند در آیات قبل سوره قمر، حالات کفّار و مجرمین را شرح داده و می فرماید: در روز قیامت، به صورتشان در آتش دوزخ کشیده می شوند. و به آنها گفته می شود: ذُوقُوا مَسَّ سَقَرَ (قمر،48)، بچشید آتش دوزخ را که پیوسته آنرا انکار می کردید، و دروغ و افسانه می پنداشتید، الخ.

بعد از چند آیه، به حالات و سرنوشت صالحان و نیکان اشارۀ کوتاهی نموده که: متّقین در باغ ها و کنار نهرهای بهشتی، در فضای گستردۀ فیض خدا جای دارند (که در آنجا لغوی نباشد) در جایگاه صدق، نزد خدای مالک مقتدر، که دو ویژگی دارد، و همۀ امتیازات در آن جمع است.

اوّل: جایگاه صدق و سراسر حق است که وعده ها عینیّت پیدا می کند و صدق آنها آشکار می شود.

دوّم: در جوار و قرب خدا (قرب معنوی نه جسمانی) که همه گونه نعمتها در قبضۀ قدرت و مالکیت اوست، مواهب مادّی (یعنی بهشت) و مواهب معنوی،(یعنی پاداش بزرگ) که: حضور در پیشگاه قُرب مَلیک مقتدر است، که انسان با تقوا بدان نائل می شود. و این موهبت معنوی، قُرب منزلت است و عُلُوّ مرتبت، نه قُرب مسافت.

منبع:حالات و خاطراتی از مرحوم آیت الله گنیدی و کرامت های آموزنده (جلد1)،تألیف: حجت الاسلام حاج آقا ناصر لطیفی گنبدی