منزل «شعبان» برای سالک به سوی خدای تعالی ،یکی از منازل عمر است و برای آن شأن عظیم و فضیلت کثیری است و در آن ، شبی از شبهای قدر واقع و مولودی در آن به وجود آمده است که خداوند به وسیله او به هر مظلومی از اولیاء انبیاء و اصفیاء خویش از زمانی که پدر ما آدم (علیه السلام) هبوط به زمین نموده ، وعدۀ نصرت فرموده است که به وسیلۀ او پر کند زمین را از عدل و داد پس از اینکه پر شده باشد از ظلم و ستم و در شأن این ماه همین بس که ماه رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) است و دربارۀ آن فرمود : شعبان، ماه من است خدای بیامرزد کسی که مرا به ماه من اعانت کند؛«شَعبانُ شَهری رَحِمَ اللهُ أَعانَنی عَلی شَهری» و کسی که منزلت این دعوت عظمی را بشناسد ناچار است که اهتمام کند تا مشمول آن دعوت گردد و در آن داخل شود و خلیفه رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلم) و برادرش امیر المؤمنین (علیه السلام) است که فرموده:«ما فاتَنی صَومُ شَعبانَ مُذ سَمِعتُ مُنادی رَسولِ اللهَ(صَلَّی اللهُ عَلَیهِ وَ آله وَ سَلَم) یُنادی فی شَعبانَ فَلَن یَفُوتَنی ایّام حیاتی صَومُ شَعبانَ إِن شاءَاللهُ»؛یعنی روزۀ ماه شعبان از من فوت نشد ار زمانی که شنیدم منادی رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) فریاد می نمود بنابراین هرگز روزۀ ماه شعبان از من در ایام زندگانیم فوت نخواهد شد اگر خدا بخواهد.این دربارۀ روزه آمده است و بر آن یاری و اعانت رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) را از سایر جهات مانند نماز و صدقه و مناجات و تمام راههای خیر.

منبع:المراقبات، تالیف میرزا جواد آقا ملکی تبریزی(قدس سرّه)

تفسیر شیخ انصاری (قدس سره) از توقیع شریف:

«مقصود از حوادث در این حدیث ، اموری است که به شخص زعیم و رئیس جامعه مربوط می شود. پس گمان نکنید که واقعه مربوط به حوادث شرعی از قبیل واجب و حرام و مکروه فردی است.»

سپس شیخ انصاری برای اثبات نظر خویش ،به سه نکته زیر اشاره می فرماید:

«1. امام فرمود:«وَأَمَّا الحَوَادِثُ الوَاقِعَةُ فَارجِعُوا فِیهَا…»؛⁽¹⁾ هنگام وقوع حادثه،به راوی مراجعه کنید -  نه در حکم شرعی آن حوادث – تا او حادثه را تصدی و به طور مستقیم یا غیر مستقیم آن را حل و فصل کند.

حوادث،واقعه عمومی و اجتماعی است.پس فرمود« فَارجِعُوا فِیهَا »، و نفرموده است« فَارجِعُوا فِی بَیانِ حُکمِهَا إلَیه».

2. امام در مقام بیان علت رجوع به روایت فرمود:آنها حجت من بر شما هستند؛حجت بودن راوی به اموری تناسب دارد که رأی و نظر او درآن امور ملاک باشد.

این مطلب نشان دهنده منسب ولایت آنها از جانب امام معصوم(علیه السلام) است نه اینکه از جانب خدا بر فقیه واجب باشد که در عصر غیبت ، امور عام البلوی ⁽²⁾ را تصدی کند؛و الّا می فرمود:«آنها حجّت های خداوند بر شما هستند»، بلکه فرمود:«آنها حجّت من بر شما هستند.»

3. وجوب رجوع در امور شرعیۀ شخصی و فردی ،از بدیهات بوده و هست و از چیزهایی نیست که بر شخصی مانند «اسحاق بن یعقوب» مخفی باشد تا به امام بنویسد که در این مسئله دچار مشکل شده ام؛ بر خلاف وجوب رجوع به رأی یک فرد در مسائل عام البلوی و مصالح عمومی.و این احتمال وجود داشت که امام ، فردی را به عنوان نایب  و وکیل خود بر شخص یا اشخاصی قرار داده باشد،بنابراین او سؤال کرد.⁽³⁾ »⁽⁴⁾

پی نوشتها:

1- الإحتجاج علی أهل اللجاج،ج2،ص469

2- مورد ابتلای عموم

3- مکاسب محرمه ،ص154(چاپ قدیم)

4- آیت الله صالحی مازندرانی ،مبانی ولایت فقیه،ص287-289

منبع: ولایت فقیه  در زلال فقه اهل بیت (علیه السلام ) و دو دهه کارآمدی ،مرکز مطالعات و پاسخگویی به شبهات حوزه های علمیه

ضرورت فقیه بودن حاکم اسلامی:

حکومت اسلام، حکومت قانون است. پس قانون شناسان ،و از آن بالاتر دین شناسان،(یعنی فقها) باید متصدی آن باشند.

آن کسی که می خواهد احکام الهی را جاری بکند در جامعه، یعنی مجری احکام الهی باشد و والی بر جامعه باشد و حاکم بر امور اجتماع باشد،این علم به چی داشته باشد خوب است؟علم به هندسه؟علم به طب؟علم به میکروب شناسی یا علم به کتاب و سنت؟خواهید گفت:خب پیداست؛علم به کتاب و سنت.حالا اگر دو نفر عالم به کتاب و سنت داشتیم،یکی کسی است که می داند اما به دانش خود عمل نمی کند – مثل آن تلاوت کنندۀ قرآن، که قرآن او را لعنت می کند ⁽¹⁾ – و دیگری کسی است که عامل به عمل خود است.کدام اولی هستند؟خواهید گفت:عالمی که به علم خود عمل می کند؛یعنی همان ولی فقیه! می بینید که ولایت فقیه یک اصل بدیهی و مورد قبول همه است.

ادامه »