این آیه، سرشار از لطف و محبت خداوند به بندگانش است.خداوند در این آیه از قول خود سخن گفته و هفت مرتبه ضمیر متکلم (من) را بکار برده است: «بندگان من»،«دربارۀ من»،«من نزدیک­ ام»،«هنگامی که مرا بخوانند»،«پاسخ می­ گویم»،«دعوت مرا»و«به من ایمان بیاورند». در هیچ جای قرآن، آیه ای با چنین وصفی یافت نمی شود. خداوند در این آیه، برای استجابت دعا، یک شرط اساسی قرار داده و فرموده است:«هنگامی که مرا بخوانند»؛ یعنی باید دعای دعا کننده از دل او برآید و لقلقۀ زبانش نباشد. از امام صادق(علیه السلام) روایت شده است: «خداوند، دعای قلب فراموشکار را مستجاب نمی کند.» همچنین بنده در دعا کردن باید حاجت خود را حقیقتاً از خدا بخواهد و دیگران را در کنار خدا، حقیر و کوچک بشمارد و اگر چه مخلوقات را واسطه می شناسد، سررشتۀ امور را به دست خدا بداند. در حدیثی قدسی آمده است:«هیچ مخلوقی به غیر من تمسک نمی جوید مگر اینکه رشتۀ اسباب آسمانها و زمین را بر او قطع می کنم. اگر از من چیزی بخواهد، به او نمی دهم و اگر مرا بخواند، دعایش را مستجاب نمی کنم . و هیچ مخلوقی به من تمسک نمی جوید مگر اینکه آسمان و زمین را ضامن رزقش کنم. اگر مرا بخواند، اجابت می کنم و اگر حاجتی بخواهد، حاجتش را برمی آورم و اگر از من طلب آمرزش کند، او را می آمرزم.» ⁽¹⁾

پی نوشتها:

1- المیزان،جلد 2،ص31و36

منبع:قرآن کریم و شرح آیات منتخب، ترجمه حضرت آیت الله مکارم شیرازی