قال رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلّم):أیُّهَا النَّاسُ إِنَّهُ أقبَلَ إِلَیکُم شَهرُ اللهِ بِالبَرَکَةِ وَ الرَّحمَةِ وَ المَغفِرَةِ … ⁽¹⁾

این رسول خدا(صلی الله علیه و آله و سلم) است که ندا می­دهد:آی مردم،شهر خدا با (دستانی پر از) برکت و رحمت و مغفرت به شما رو کرده است …

خدا در عالم،شهری دارد…

شهرها همه در ظرف مکان جای ندارند. خداوند مهربان در عالم شهری دارد، که در ظرف زمان قرار یافته است.شهر خدا که در زمانی معلوم و با گنجایشی نامحدود، همه ساله محل اقامت مهمانان خدای بزرگ می­شود، همان خانۀ ملکوتی خداست و ضیافت خانۀ ملک پادشاهی پروردگار رحمان است؛ که با عظمت بی­نظیری، مانند قلعه­ای با برج و باروهای بلند بر روی تپه­ای از باغستان بهشت بنا شده است.شهری که در آن این بارملائکه به دور ساکنان خانۀ خدا طواف می­کنند،و برای پذیرایی از مهمانان خدا مُحرِم می­شوند.

کوچه پس کوچه­های شهر

با آنکه شهر بسیار بزرگ و پهناور است،اما مسیرها همه کوتاه هستند و سفرها به سرعت انجام می­گیرد.کوچه باغ­های شهر گرچه قدیمی­اند اما فرسوده نیستند.کوچه­ها آب و جارو شده با درختانی سرسبز که سایه­های پر مهر خود را بدون تاریکی به رهروان گسترانیده­اند،برای پذیرایی از مهمانان خدا، آماده­اند.در خم هر کوچه­ای نمای دلنشین خانه­ای از خانه­های اولیاء خدا با نوای دلکشی از تلاوت،توجه تو را به آیه­های خدای رحمان جلب می­کند.

پذیرایی فرشتگان از مهمانان شهر

هزاران فرشتۀ زیبای الهی که هیچ همهمه­ای ندارند و جایی را اشغال نمی­کنند، در حال پذیرائی­اند. با لب­هایشان به تسبیح خدا مأمورند و با نگاه مهربانشان به تحسین مهمانان مشغول.

گاهی دستان پر عاطفه خود رابرای دعوت، به سوی مهمانان دراز می­کنند؛ و گاهی برای دعا به ایشان، به سوی میزبان بالا می­برند.و خداوند با رضایت، خواسته­های ایشان را در حقّ بندگانش اجابت می­کند.همه می­دانند که خدا دعای ملائک مقرب خود را هیچ گاه رد نمی­کند؛ که او خود این همه مِهر مهمانان را به دل ملائک انداخته است، و خود از ایشان در دلسوزی برای مهمانان دلجویی می­کند.

گروهی از ملائک سفره­های پر از مائده­های بهشتی را می­گسترانند و گروهی دیگر سجاده­های عبادت را برای سروران خود پهن می­کنند.جمعی از آسمان رازها برای اهل دل می­آورند و جماعتی از ایشان نیازهای دلدادگان را به سوی خدا بالا می­برند.

مسئلت­ها را با اشک می­برند و جواب­ها را با رشک می­نگرند.اما هیچ فرشته­ای به آدم­های این شهر حسادت نمی­کند.هر چه هست تحسین است و تکریم.غبطه می­خورند اما غیرت نمی­ورزند.نمی­دانم چرا ملائک، که ابتدا با تردید به آدم(علیه السلام) می­نگریستند،هم­اکنون، این همه به فرزندان آدم علاقه­مند شده­اند.گویا چنین ضیافتی را از پیش نمی­دیدند.

نگهبانان شهر

نگهبانان شهر،شیطان و قبیله­اش را که به آدم حسادت کرده بودند،به این مهمانی بزرگ راه نمی­دهند،تا اهالی شهر در خلوتی بی­مانند،با خدای خود تنها بمانند،و در نهایت آسودگی از شر شیاطین با آرامش تمام در آغوش پر مهر خداوند پناه بگیرند.محافظان شهر،روز و شب از تک تک ساکنان مراقبت می­کنند و با انوار خود هر گونه کدورت و کراهتی را از آنان می­زدایند.

در بیرون شهر پیداست که ملائک دستان ابلیس را بسته­اند و دشمنان انسان را از تازیانه­های خود خسته­اند.⁽³⁾ بی هیچ مزاحمتی از مهمانان خدا محافظت می­کنند و تا بارگاه نورانی پروردگار در تمام مسیرها مهمانان را همراهی می­نمایند.

(ادامه دارد…)

پی نوشتها:

1- عیون اخبار رضا(علیه السّلام)،ج1،ص295،باب 28،حدیث53؛همچنین مفاتیح الجنان،در فضیلت ماه مبارک رمضان،معروف به «خطبۀ شعبانیه».

2-اما صادق (علیه السّلام) در تفسیر آیه 36 از سورۀ توبه می­فرماید:«تعداد ماه­ها نزد خدا در کتاب الهی، از آن روزی که آسمانها و زمین را آفرید،دوازده ماه است.»،فرمودند:«پس گل سرسبد ماه­ها،ماه خدا است،وآن ماه رمضان است».الکافی،(8 جلدی)،ج4،ص66،باب فضل شهر رمضان،حدیث 1.

3- خسته به معنی زخمی و رنجور است.

منبع: شهر خدا(رمضان و رازهای روزه­ داری)،علیرضا پناهیان