و مناجات شعبانیّه آن حضرت معروف است و آن مناجاتی است که برای اهلش عزیز و گرامی است و برای خاطر آن به ماه شعبان مأنوس می شوند بلکه انتظار آن را می کشند و مشتاق آمدن ماه شعبان می گردند و در آن مناجات علوم سرشاری در کیفیت معامله بنده با خدای- جَلَّ جَلالُهُ - مندرج و وجوه ادب در طریق معرفت حق و سؤال و دعا و استغفار نسبت به خدای - جَلَّ جَلالُهُ – بیان شده و استدلالات لطیفه ای که سزاوار مقام عبودیّت برای استحکام مقام امیدواری مناسب حال مناجات است ذکر کرده و دلالات صریحه واضحه ای (در معنای قُرب و لقای خداوند و دیدار او)تنظیم شده است که به آن وسیله شبهات سالکان و شکوک منکران و وحشت اهل ریبه را برطرف کرده و به طوری که شخصی از اهل معرفت تفسیر نموده اشاره ای به معرفت نفس است که طریق معرفت ربّ می باشد.

اشاره به پاره ای از فقرات مناجات

بِالجمله؛این مناجات ازمهمات اعمال این ماه است بلکه بر سالک است که بعض فقرات آن را در تمام سال ترک نکند و در قنوتهای نمازهای خویش و سایر حالات سَنَیّه خود به آن با خدای خود بسیار مناجات کند و باید غافل نباشی و در موقعی که می گوئی«وَ أَنِر أَبصارَ قُلُوبِنا بِضِیاءِ نَظَرها اِلَیکَ حَتّی تَخرِقَ أَبصارُ القُلُوبِ حُجُبَ النُّورِ فَتَصِلَ إِلی مَعدِنِ العَظَمةِ وَ تَصیَر أَرواحُنا مُعَلَّقَةً بِعِزَّ قُدسِکَ »؛ یعنی : و روشن ساز چشمهای دلهای ما را به شعائی که با آن به تو نظر کنند تا اینکه چشم ها و دلها پرده های نور را پاره کند و به معدن عظمت واصل گردد و روان های ما به عزّ قدس تو وابسته گردد.

و باید تأمّل نماید که آیا در قلب او چشمی هست که به وسیلۀ آن درک نور کند و آیا پرده های نور چیست ؟ و آیا آن چیز که به نور مُحتَجب و به معدن عظمت مُتَّصف است چه می باشد؟ 

منبع:المراقبات ، تالیف میرزا جواد آقا ملکی تبریزی (قدس سرّه)